Πλέον γνωρίζουμε τον σχεδιασμό και των τριών μεγάλων γύρων για το 2024, αφού το Giro d’Italia και το Tour de France παρουσιάστηκαν επίσημα τον περασμένο Οκτώβριο, ενώ η Vuelta a España τον Δεκέμβριο του 2023. Ξέροντας λοιπόν τις διαδρομές σε Ιταλία, Γαλλία και Ισπανία, μπορούμε να κάνουμε μερικές σκέψεις για το τί αναμένεται να δούμε στα τρία μεγάλα ραντεβού της νέας χρονιάς, σε ό,τι αφορά τους αγώνες τριών εβδομάδων και ενώ φυσικά η αγωνιστική σεζόν του 2024 έχει ήδη ξεκινήσει.
Επίσης θα θυμηθούμε τί έγινε στα τρία Grand Tours της περασμένης σεζόν, ποιες ήταν οι ομάδες – και οι αθλητές – που πρωταγωνίστησαν και στη συνέχεια θα αναφερθούμε στη μεγάλη «σύγκρουση γιγάντων» που περιμένουμε να απολαύσουμε τον προσεχή Ιούλιο στον Γύρο Γαλλίας (29/6-21/7), ανάμεσα στις δυο πιο δυνατές ομάδες του πελοτόν, την Jumbo Visma του Γιόνας Βίνγκεγκορντ και την UAE του Ταντέι Πογκάτσαρ, χωρίς να ξεχνάμε την Bora Hansgrohe του Πρίμος Ρόγκλιτς και την Soudal Quickstep του Ρέμκο Έβενπουλ.
Ξεκινώντας με την ανασκόπηση των μεγάλων Γύρων του 2023, μπορούμε να πούμε ότι στην Ιταλία είχαμε μια συγκλονιστική ανατροπή της τελευταίας – κυριολεκτικά – στιγμής, στη Γαλλία έναν ποδηλάτη που κυριάρχησε ολοκληρωτικά και στην Ισπανία μια ομάδα που διέλυσε τον ανταγωνισμό, δημιουργώντας παράλληλα μερικά απίστευτα ρεκόρ. Κοινό στοιχείο και των τριών περσινών Grand Tours ήταν το γεγονός ότι και οι τρεις – διαφορετικοί – νικητές, προήλθαν από την ίδια ομάδα (Jumbo Visma), κάτι που συνέβη για πρώτη φορά στην ιστορία της ποδηλασίας δρόμου!
Μια δεύτερη παρατήρηση είναι ότι οι δυο ομάδες που το 2022 είχαν κερδίσει για πρώτη φορά στην ιστορία τους έναν μεγάλο Γύρο (η Bora το Giro με τον Τζάι Χίντλεϊ και η Quickstep τη Vuelta με τον Ρέμκο Έβενπουλ), πέρυσι δεν κατάφεραν να έχουν καμία παρουσία σε κάποιο από τα τρία βάθρα. Αντίθετα, τα Εμιράτα (UAE) είχαν πλασαρίσματα στην πρώτη τριάδα, τόσο στην Ιταλία (3ος ο Ζοάο Αλμέιντα) όσο και στη Γαλλία (2ος ο Πογκάτσαρ & 3ος ο Άνταμ Γέιτς). Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά η Ineos δεν κατάφερε να κερδίσει μεγάλο Γύρο, παρά το γεγονός ότι ο Γκέρεντ Τόμας έφτασε πολύ κοντά στο να το πετύχει στο Giro, τελικά όμως περιορίστηκε στη δεύτερη θέση μετά την ανατροπή του Ρόγκλιτς στο χρονόμετρο του Μόντε Λουσάρι.
Ένα άλλο εντυπωσιακό στατιστικό που προκύπτει και που θα μπορούσαμε να πούμε ότι πλέον έχει παγιωθεί στους μεγάλους γύρους, αφορά τις ηλικίες των νικητών. Για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά – και με μοναδική, σταθερή εξαίρεση τον Πρίμος Ρόγκλιτς από το 2019 και μετά – οι αθλητές που πρωταγωνίστησαν στα Grand Tours, ήταν μικρότεροι των 30 ετών (26 ο Βίνγκεγκορντ και 29 ο Κους). Σε βάθος πενταετίας, το να έχουν κερδίσει τους 11 από τους 15 μεγάλους γύρους, ποδηλάτες τόσο μικρών ηλικιών, είναι κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία της επαγγελματικής ποδηλασίας. Για να κάνετε τη σύγκριση, την ακριβώς προηγούμενη πενταετία (2014-2018), οι 9 από τους 15 μεγάλους γύρους κατέληξαν σε αθλητές άνω των 30 ετών (4 στους 5 στο Tour).
Ακολουθώντας το «σενάριο» του 2022, έτσι και πέρυσι ήταν οι ανηφορίστες εκείνοι που κατάφεραν να επικρατήσουν στους δυο από τους τρεις μεγάλους γύρους, ο Βίνγκεγκορντ στο Tour και ο Κους στη Vuelta, αν και για τον Δανό θα πρέπει να πούμε ότι παρουσιάζεται τόσο εντυπωσιακά δυνατός στο χρονόμετρο, που δεν έχει να ζηλέψει το παραμικρό από τους σπεσιαλίστες Πογκάτσαρ, Ρόγκλιτς και Έβενπουλ. Ο Ρόγκλιτς, μοναδικός all-rounder – αλλά και 30άρης – νικητής σε Grand Tour του 2023, πραγματοποίησε όπως ήδη είπαμε, μια εκπληκτική χρονοανάβαση στο Μόντε Λουσάρι, παίρνοντας τη νίκη από έναν άλλο all-rounder, τον Τόμας της Ineos.
Περνώντας τώρα στα αγωνιστικά, στους οκτώ εβδομαδιαίους αγώνες του World Tour, που διεξήχθησαν πριν το Tour (Εμιράτα, Παρίσι-Νίκαια, Τιρένο, Καταλονία, Χώρα των Βάσκων, Ρομανδία, Ντοφινέ και Ελβετία), είδαμε για μια ακόμα φορά τη σχεδόν απόλυτη κυριαρχία της Jumbo και της UAE. Ο Ρόγκλιτς (Jumbo) κέρδισε στο Τιρένο και την Καταλονία, ο Βίνγκεκγκορντ (Jumbo) στη Χώρα των Βάσκων και το Ντοφινέ, ο Πογκάτσαρ (UAE) στο Παρίσι-Νίκαια και ο Άνταμ Γέιτς (UAE) στη Ρομανδία. Οι έξι δηλαδή από τους οκτώ εβδομαδιαίους κατέληξαν σε αυτές τις δυο ομάδες. Τέλος, η μεν Quickstep κέρδισε στα Εμιράτα με τον Ρέμκο Έβενπουλ, ενώ η Lidl Trek κέρδισε στην Ελβετία με τον Ματίας Σκελμόζε.
Σίγουρα πρέπει να αναφερθούμε στο γεγονός ότι η Ineos, μια ομάδα της οποίας το περσινό budget άγγιξε τα 55 εκατομμύρια ευρώ, δεν κατάφερε να κερδίσει κανέναν γύρο – είτε εβδομαδιαίο, είτε τριών εβδομάδων – κάτι που συμβαίνει για μόλις δεύτερη φορά στη 14χρονη ιστορία της (η πρώτη ήταν το 2010, στην παρθενική της εμφάνιση στο World Tour) και αποδεικνύει περίτρανα ότι τα τελευταία χρόνια έχει χάσει την αγωνιστική της ταυτότητα, αποτέλεσμα ενός – τουλάχιστον – προβληματικού προγραμματισμού και σχεδιασμού από τους Βρετανούς. Κλείνοντας αυτή την πρώτη ενότητα της ανασκόπησης, να προσθέσουμε ότι και η UAE, που πέρυσι προσπέρασε την Ineos στο budget φτάνοντας τα 60 εκ. ευρώ, έμεινε για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν χωρίς μεγάλο Γύρο.
Giro 2023, η ανατροπή του Ρόγκλιτς
Στον Γύρο της Ιταλίας, τα μεγάλα φαβορί ήταν ο Ρέμκο Έβενπουλ της Soudal Quickstep, ο Πρίμος Ρόγκλιτς της Jumbo Visma, οι Γκέρεντ Τόμας και Τέιο Γκέιγκεν Χαρτ της Ineos Grenadiers και ο Ζοάο Αλμέιντα της UAE. Ο Έβενπουλ φόρεσε την πρώτη ροζ φανέλα κερδίζοντας εντυπωσιακά το χρονόμετρο της Ορτόνα (19,6 χλμ) και παίρνοντας σημαντικό πλεονέκτημα έναντι των υπόλοιπων διεκδικητών (29″ από Αλμέιντα, 40″ από Γκέιγκεν Χαρτ, 43″ από Ρόγκλιτς και 55″ από Τόμας). Οι διαφορές ανάμεσα στην πεντάδα ελάχιστα άλλαξαν στη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας, η οποία ολοκληρώθηκε με ένα ακόμη ατομικό χρονόμετρο, 35 χιλιομέτρων, στην Τσεζένα.
Εκεί ο Έβενπουλ κέρδισε και πάλι το ετάπ, ξαναπαίρνοντας τη ροζ φανέλα (την οποία είχε φορέσει για πέντε μέρες ο Αντρέας Λέκνεσουντ της DSM), χωρίς όμως να μπορέσει να κερδίσει σημαντικό χρόνο από τους αντιπάλους του (1″ από τον Τόμας, 2″ από τον Γκέιγκεν Χαρτ, 17″ από τον Ρόγκλιτς και 35″ από τον Αλμέιντα). Εκείνο πάντως που προκάλεσε ερωτηματικά και ανησυχία, ήταν η εικόνα του νεαρού Βέλγου στον τερματισμό, ο οποίος έδειχνε τελείως εξαντλημένος. Λίγες ώρες αργότερα, μάθαμε ότι είχε βρεθεί θετικός στον Covid-19 και η ομάδα του ανακοίνωσε πως δεν θα συνέχιζε στον αγώνα. Ήταν η πρώτη μεγάλη απώλεια του Giro 2023.
Η δεύτερη μεγάλη απώλεια ήρθε δυο μέρες αργότερα, στη διάρκεια του 11ου ετάπ, όταν ο Τέιο Γκέιγκεν Χαρτ (Ineos) είχε μια άσχημη πτώση που τον υποχρέωσε σε εγκατάλειψη με κάταγμα στο ισχίο. Με τα δύσκολα ετάπ των μεγάλων βουνών να ακολουθούν, η ροζ φανέλα ήταν υπόθεση τριών αθλητών: του Τόμας που πλέον ήταν πρωτοπόρος στη γενική, του Ρόγκλιτς που ακολουθούσε στα 2″ και του Αλμέιντα που ήταν τρίτος στα 22″. Αυτές οι διαφορές δεν άλλαξαν μέχρι το 16ο ετάπ, εκεί όπου στο Μόντε Μποντόνε νίκησε ο Αλμέιντα, με τον Τόμας να έχει τον ίδιο χρόνο και τον Ρόγκλιτς να χάνει 25″. Ο Ουαλός της Ineos ξαναπήρε τη ροζ φανέλα από τον Μπρουνό Αλμιράιλ της Groupama, έχοντας πλέον ένα πλεονέκτημα 18″ από τον Πορτογάλο και 29″ από τον Σλοβένο.
Στο 18ο ετάπ με τερματισμό στο Τζόλντο Άλτο, οι Τόμας και Ρόγκλιτς κέρδισαν 21″ από τον Αλμέιντα, με τον Σλοβένο να ανεβαίνει στη 2η θέση της γενικής, ενώ την επόμενη μέρα, στο 19ο ετάπ, στο Τρε Τσίμε ντι Λαβαρέντο, ο Ρόγκλιτς κέρδισε 3″ από τον Τόμας, με τον Αλμέιντα να χάνει ακόμα περισσότερο χρόνο. Η τριάδα έφτασε στο κρίσιμο 20ο ετάπ, το τρίτο και τελευταίο ατομικό χρονόμετρο με την ανάβαση στο Μόντε Λουσάρι, ως εξής: Τόμας πρώτος, Ρόγκλιτς στα 26″ και Αλμέιντα στα 59″. Όλοι οι υπόλοιποι διεκδικητές βρίσκονταν πάνω από τέσσερα λεπτά πίσω, κάτι που σήμαινε πως γνωρίζαμε πλέον τους τρεις αθλητές που θα ανέβαιναν
στο βάθρο, όχι όμως και την τελική κατάταξη.
Οι αριθμοί έλεγαν ότι ο Ρόγκλιτς, για να προσπεράσει τον Τόμας, θα έπρεπε να του πάρει περίπου ενάμισι δευτερόλεπτο σε κάθε ένα από τα 18,6 χιλιόμετρα της διαδρομής. Τα πρώτα 11 χλμ ήταν επίπεδα, τα τελευταία όμως 7,5 ήταν ένας πραγματικός «τοίχος» με μέση κλίση στο 12%! Όταν έφυγε τελευταίος από την ράμπα εκκίνησης ο Τόμας και αρχίσαμε να βλέπουμε τις διαφορές με τον Ρόγκλιτς σε πραγματικό χρόνο, έγινε πολύ γρήγορα φανερό πως θα παρακολουθούσαμε μια δραματική μάχη ανάμεσα στα δυο φαβορί.
Ο Σλοβένος κέρδιζε συνεχώς πολύτιμα δευτερόλεπτα από τον Ουαλό και σχεδόν είχε καλύψει τη διαφορά που τους χώριζε στη γενική στο επίπεδο τμήμα. Εκεί ο Τόμας έκανε μια καταστροφική αλλαγή ποδηλάτου, χάνοντας ακόμα περισσότερο χρόνο, ενώ στα ανηφορικά πλέον χιλιόμετρα, έγινε σαφές ότι ο Ρόγκλιτς βρισκόταν σε καταπληκτική μέρα, σε αντίθεση με τον αντίπαλό του που έδειχνε να υποφέρει.
Και τότε ήταν που η ατυχία χτύπησε τον Σλοβένο: βγήκε η αλυσίδα του ποδηλάτου του, αλλά κατάφερε να κρατήσει την ψυχραιμία του, να την ξαναβάλει στη θέση της και να συνεχίσει την προσπάθειά του. Έχοντας χάσει κρίσιμα δευτερόλεπτα εξαιτίας του μηχανικού προβλήματος, η πρώτη σκέψη όλων ήταν πως δεν θα κατάφερνε να φτάσει στη μεγάλη ανατροπή, όμως ο Τόμας στα τελευταία δυο χιλιόμετρα της ανηφόρας, «άδειασε» τελείως, χάνοντας τελικά 40″ στον τερματισμό και μαζί τη ροζ φανέλα, την ίδια στιγμή που ο Ρόγκλιτς και οι συναθλητές του πανηγύριζαν έξαλλα μια συγκλονιστική νίκη. Ο Σλοβένος είχε πλέον 14″ πλεονέκτημα έναντι του Ουαλού στη γενική (3ος ο Αλμέιντα στο 1:15″) και απλά έπρεπε να τερματίσει την επόμενη μέρα στη Ρώμη, για να κατακτήσει τον τέταρτο μεγάλο γύρο της καριέρας του, όπως και έγινε.
Ήταν ένας προσωπικός θρίαμβος για τον Ρόγκλιτς, που άφησε για πάντα πίσω του τα «φαντάσματα» του 2020 στο Λα Πλανς ντε Μπελ Φιγ, υπήρξε όμως και ένα καθοριστικό σημείο στην καριέρα του όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, αλλά σε αυτό θα αναφερθούμε πιο κάτω, σε άλλη ενότητα. Ο Τόμας, στα 37 του χρόνια, έφτασε πολύ κοντά στο απόλυτο και έδειξε για μια ακόμα φορά πόσο μεγάλος αθλητής είναι. Ο Αλμέιντα (3ος στη γενική, λευκή φανέλα και ένα κερδισμένο ετάπ) ήταν εξαιρετικός, αφήνοντας υποσχέσεις για το μέλλον.
Ο Τζόναταν Μίλαν (Bahrain Victorious) πήρε ένα σπριντ και τη φανέλα των πόντων, ενώ ο Τιμπό Πινό (Groupama FDJ) κέρδισε τη φανέλα των βουνών, στην τελευταία διάκριση της μεγάλης καριέρας του. Τέλος, ο Μαρκ Κάβεντις (Astana) κέρδισε το σπριντ στη Ρώμη, που ήταν και η 54η νίκη του σε μεγάλο γύρο.
Tour 2023, η κυριαρχία του Βίνγκεγκορντ
Οι θεωρητικοί διεκδικητές της κίτρινης φανέλας μπορεί να ήταν πολλοί, όμως τα πραγματικά φαβορί πριν ξεκινήσει ο Γύρος Γαλλίας ήταν μόνο δυο, ο νικητής του 2022 Γιόνας Βίνγκεγκορντ (Jumbo Visma) και ο νικητής του 2020 και του 2021 Ταντέι Πογκάτσαρ (UAE). Όλοι περίμεναν μια μάχη ανάμεσά τους, αντάξια εκείνης του 2022 και δεν διαψεύσθηκαν. Η Jumbo κατέβηκε για πρώτη φορά με μοναδικό αρχηγό τον Δανό, ενώ τα Εμιράτα παρουσιάστηκαν ακόμα πιο ενισχυμένα σε σχέση με την ομάδα του 2022. Το Tour ξεκίνησε από τη Χώρα των Βάσκων, με τα αδέρφια Γέιτς, Άνταμ (UAE) και Σάιμον (Jayco-AlUla), να δίνουν στο τέλος του 1ου ετάπ, στο Μπιλμπάο, τη μάχη για τη νίκη, η οποία κατέληξε στον Άνταμ, που φόρεσε και την πρώτη κίτρινη φανέλα.
Ήδη από την πρώτη μέρα, ο αγώνας έχασε δυο σημαντικά αουτσάιντερ λόγω πτώσεων, τους Ενρίκ Μας (Movistar) και Ρίτσι Καραπάς (EF). Την τρίτη μέρα, το πελοτόν πέρασε τα σύνορα, άφησε πίσω του την Ισπανία και μπήκε σε γαλλικό έδαφος με κατεύθυνση προς τα Πυρηναία, ενώ καθημερινά, σε κάθε ευκαιρία, ο Πογκάτσαρ μάζευε μπόνους δευτερόλεπτα. Στο 5ο ετάπ, το πρώτο με μεγάλα βουνά, ο Τζάι Χίντλεϊ (Bora) από το γκρουπ των αποσπασμένων, πήρε τη νίκη, μαζί και την κίτρινη φανέλα, η μεγάλη είδηση όμως ήταν η επίθεση του Βίνγκεγκορντ στον Πογκάτσαρ στην ανηφόρα του Μαρί Μπλανκ, με τον Δανό να κερδίζει 1:04″ από τον Σλοβένο στον τερματισμό και να τον αφήνει 53″ πίσω του στη γενική. Πολλοί υποστήριξαν ότι ο Πογκάτσαρ είχε έρθει στη Γαλλία κουρασμένος από τους συνεχείς αγώνες στο πρώτο μισό της σεζόν, αλλά και χωρίς ιδανική προετοιμασία, λόγω του τραυματισμού του (σπασμένος καρπός) στο Liége-Bastogne-Liége δυο μήνες νωρίτερα.
Ακολούθησε το δεύτερο συνεχόμενο – ακόμα πιο δύσκολο – ετάπ στα Πυρηναία, με το Ασπάν, το Τουρμαλέ και τον πρώτο ανηφορικό τερματισμό στο Κοτρέ. Η Jumbo είχε «μυρίσει» αίμα και το σχέδιό της ήταν να αποτελειώσει τον Πογκάτσαρ. Πράγματι, η ολλανδική ομάδα έβαλε σε εφαρμογή το πλάνο της, ανεβάζοντας κατακόρυφα τον ρυθμό στο Τουρμαλέ. Αποτέλεσμα ήταν να χάσουν επαφή οι πάντες εκτός του Σλοβένου. Στο Κοτρέ, ο Βαν Άερτ που περίμενε από το ξεκόλλημα τον αρχηγό του, έκανε ένα ακόμα lead-out για να επιτεθεί ο Βίνγκεγκορντ, όμως και πάλι ακολούθησε ο Πογκάτσαρ, που 2,5 χλμ πριν την κορυφή, εξαπέλυσε τη δική του επίθεση, φτάνοντας στη νίκη και κερδίζοντας 24″ από τον Δανό (+4″ μπόνους). Η Jumbo εφάρμοσε για μια ακόμα φορά επιθετική τακτική, προσφέροντας θέαμα, όμως τελικά δεν κατάφερε τον στόχο της. Ο Σλοβένος δήλωσε «παρών» τη στιγμή ακριβώς που σχεδόν όλοι τον είχαν ξεγραμμένο.
Η «παρηγοριά» για την Jumbo ήταν η κίτρινη φανέλα που φόρεσε ο Βίνγκεγκορντ, έχοντας πλέον δεύτερο στη γενική τον Πογκάτσαρ στα 25″. Στο 8ο ετάπ, με τερματισμό στη Λιμόζ, σε μια ανύποπτη στιγμή του αγώνα, ο Μαρκ Κάβεντις (Astana) είχε πτώση και υποχρεώθηκε σε εγκατάλειψη με σπασμένη κλείδα, βάζοντας – προσωρινό – τέλος στο όνειρο μιας 35ης νίκης στο Tour, μια τεράστια απώλεια για τη διοργάνωση. Αμέσως μετά φτάσαμε στο 9ο ετάπ, εκεί όπου ο Γύρος Γαλλίας επέστρεφε στο θρυλικό Πουί ντε Ντομ (13 χλμ στο 7,7%) για πρώτη φορά μετά από 35 χρόνια! Η νίκη πήγε στον Μάικλ Γουντς (Israel-Premier Tech) από το ξεκόλλημα, όμως όλοι περίμεναν τη μονομαχία των δυο μεγάλων φαβορί. Στα τελευταία χιλιόμετρα στην ανηφόρα του ηφαιστείου, ο Πογκάτσαρ άφησε και πάλι πίσω του τον Δανό, κέρδισε 8″ στον τερματισμό και ψαλίδισε ακόμα περισσότερο τη διαφορά στη γενική, αφήνοντάς την στα 17″, τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι διεκδικητές είχαν μείνει πλέον πολύ πίσω. Κάπως έτσι, χωρίς να έχει κριθεί το παραμικρό, ολοκληρώθηκε η πρώτη εβδομάδα του αγώνα.
Στα τρία πρώτα ετάπ της δεύτερης εβδομάδας δεν άλλαξε κάτι στις χρονικές διαφορές των υψηλών θέσεων της γενικής, μέχρι που φτάσαμε στην οροσειρά του Ιούρα και το 13ο ετάπ με ανηφορικό τερματισμό στο Γκραν Κολομπιέ (17,4 χλμ στο 7%). Εκεί νικητής αναδείχθηκε ο Μίχαλ Κβιατκόφσκι (Ineos), όμως ο Πογκάτσαρ κατάφερε να πάρει την τρίτη θέση και να κερδίσει ακόμα 8″ (4″ + 4″ μπόνους) από τον Βίνγκεγκορντ, με τη διαφορά να μειώνεται στα μόλις 9″. Ο Σλοβένος «ροκάνιζε» σιγά-σιγά το πλεονέκτημα του αντιπάλου του, όλοι μιλούσαν για ένα Tour το οποίο θα κρινόταν στις λεπτομέρειες, όμως ο Δανός επέμενε στους δημοσιογράφους ότι ο αγώνας δεν θα ολοκληρωνόταν με διαφορές δευτερολέπτων, αλλά λεπτών.
Την επόμενη μέρα, πλέον στις Άλπεις και το εκτός κατηγορίας Ζου Πλαν (11,6 χλμ στο 8,5%) πριν τον τερματισμό στην Μορζίν, Πογκάτσαρ και Βίνγκεγκορντ ξέφυγαν από όλους τους υπόλοιπους, με τον Σλοβένο να εξαπολύει επίθεση στα 2 χλμ πριν την κορυφή. Ο Δανός έχασε αμέσως επαφή, όμως σιγά-σιγά μπόρεσε να μειώσει τη διαφορά και να επανέλθει. Μια νέα επίθεση του Πογκάτσαρ σταμάτησε από μια προπορευόμενη μηχανή και τελικά ο Βίνγκεγκορντ αιφνιδίασε τον αντίπαλό του με ένα σπριντ διαρκείας που του απέφερε κέρδος 3″ μπόνους. Στα τελευταία κατηφορικά χιλιόμετρα, ο Κάρλος Ροντρίγκεθ (Ineos) τους προσπέρασε και πήρε τη νίκη στο ετάπ, αφήνοντας δεύτερο τον Σλοβένο και τρίτο τον Δανό. Στη γενική, η απόσταση πρώτου και δεύτερου διαμορφώθηκε στα 10″, ενώ ο Ισπανός της Ineos ανέβηκε στην 3η θέση, ξεπερνώντας για ένα δευτερόλεπτο τον Τζάι Χίντλεϊ.
Η δεύτερη εβδομάδα ολοκληρώθηκε με το 15ο ετάπ χωρίς αλλαγές στη γενική και μετά τη δεύτερη ημέρα ξεκούρασης, ήρθαν τα πολύ δύσκολα και – όπως αποδείχτηκαν – καθοριστικά για την τελική έκβαση του αγώνα. Οι αθλητές είχαν μπροστά τους πρώτα το μοναδικό ατομικό χρονόμετρο της περσινής διοργάνωσης, 22 χιλιόμετρα με αρκετά στοιχεία χρονοανάβασης και την ανηφόρα στο Ντομανσί (2,5 χλμ στο 9.4%) λίγο πριν τον ανηφορικό τερματισμό στο Κομπλού και στη συνέχεια το «βασιλικό» ετάπ με τον κολοσσό του Κολ ντε λα Λοζ (28 χλμ στο 6%, με τα τελευταία 5 χλμ να έχουν μέση κλίση 10.5%) να δεσπόζει 6,5 χιλιόμετρα πριν τον κατηφορικό τερματισμό στην Κουρσεβέλ. Ήταν το διήμερο, στο οποίο ο Βίνγκεγκορντ έκανε κομμάτια και θρύψαλα τον ανταγωνισμό, βάζοντας τα – ακλόνητα – θεμέλια για την τελική του νίκη.
Στο 16ο ετάπ, ο Δανός που έφυγε τελευταίος από την ράμπα εκκίνησης, διέλυσε τα χρονόμετρα προσφέροντας μια μοναδική παράσταση πάνω στο ποδήλατο, στο σίγουρα κορυφαίο χρονόμετρο του 21ου αιώνα και ένα από αυτά που θα μνημονεύονται για πάντα στην ιστορία του αθλήματος. Κέρδισε 1:38″ από τον Πογκάτσαρ (τον οποίο σχεδόν έπιασε στο τέλος της διαδρομής) και 2:51″ από τον συναθλητή του και σπεσιαλίστα Βαν Άερτ, που δεν πίστευε στα μάτια του με αυτά που έβλεπε στην οθόνη από την hot seat. Στη γενική, ο Βίνγκεγκορντ είχε πλέον πλεονέκτημα 1:48″ από τον Σλοβένο και 8:52″ (!) από τον τρίτο Άνταμ Γέιτς, που προσπέρασε για πέντε δευτερόλεπτα τον Ροντρίγκεθ. Η παγκόσμια ποδηλατική κοινότητα υποκλίθηκε εκείνη την ημέρα στον Δανό, που πλέον φάνταζε ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί για τον θρίαμβο στο Παρίσι.
Την επόμενη μέρα, στο «βασιλικό» ετάπ, η Jumbo, πιστή στο πλάνο της, μπήκε ξανά μπροστά, δίνοντας έναν δυνατό ρυθμό. Οι προβλέψεις ήθελαν αντεπίθεση του Πογκάτσαρ για να καλύψει το χαμένο έδαφος, όμως ο Σλοβένος, 7 χλμ πριν την κορυφή του Λα Λοζ, «κάρφωσε», βιώνοντας τη χειρότερη κρίση της καριέρας του. Τα λόγια του στην ενδοσυνεννόηση προς το αυτοκίνητο της UAE, δεν άφηναν το παραμικρό περιθώριο παρερμηνείας: “I’m done, I’m dead”. Ο Βίνγκεγκορντ έφυγε μπροστά, θέλοντας να «κλειδώσει» οριστικά τον Γύρο Γαλλίας. Ο Φέλιξ Γκαλ (AG2R) από το ξεκόλλημα, πήρε τη νίκη, ενώ ο Δανός τερμάτισε 4ος, κερδίζοντας 5:45″ από τον μεγάλο του αντίπαλο, που έφτασε εξουθενωμένος στο αεροδρόμιο της Κουρσεβέλ με τη βοήθεια του Μαρκ Σολέρ.
Ο Βίνγκεγκορντ, μέσα σε 24 ώρες, είχε πετύχει αυτό που φάνταζε ακατόρθωτο για δυο εβδομάδες και 15 ετάπ: πρώτα έφερε τον αντίπαλό του σε κατάσταση γκρόγκι με το χρονόμετρο και στη συνέχεια, στις Άλπεις, τον έβγαλε νοκ-άουτ. Η διαφορά στη γενική μεταξύ τους ήταν πλέον στα 7:35″ και η UAE έριξε από εκεί και μετά την προσοχή της στο να εξασφαλίσει ο Άνταμ Γέιτς την τρίτη θέση του βάθρου. Η τελευταία μάχη στα βουνά ήρθε στο 20ο ετάπ, στα Βόσγια όρη. Αφού παρακολουθήσαμε την αποθέωση που επιφύλαξαν οι Γάλλοι στον Τιμπό Πινό στο Πετί Μπαλόν, στη συνέχεια είδαμε τον Πογκάτσαρ, που πλέον είχε συμβιβαστεί με τη δεύτερη θέση, να παίρνει τη νίκη στο Μάρκσταϊν, διασκεδάζοντας τις εντυπώσεις της ήττας του, αλλά και δηλώνοντας ξανά «παρών» στο επίπεδο που τον είχαμε συνηθίσει.
Την επόμενη μέρα στο Παρίσι είδαμε όλο το “τελετουργικό”, με τις σαμπάνιες, τις φωτογραφίες, τα συγχαρητήρια στην Jumbo και τον Βίνγκεγκορντ από το πελοτόν, το αντίο του μεγάλου Πέτερ Σάγκαν (TotalEnergies) στο Tour, την επίθεση – μια ακόμα – του Πογκάτσαρ μέσα στο σιρκουί της γαλλικής πρωτεύουσας και τον Ζόρντι Μέους (Bora) να παίρνει τη μεγαλύτερη νίκη της καριέρας του στο “παγκόσμιο πρωτάθλημα των σπρίντερ” στα Ηλύσια Πεδία. Ακολούθησαν οι απονομές με την κίτρινη στον Βίνγκεγκορντ, την πουά των βουνών στον Τζούλιο Τσικόνε (Lidl-Trek), την πράσινη των πόντων στον Γιάσπερ Φίλιπσεν (Alpecin Deceuninck) και τη λευκή του καλύτερου νέου στον Πογκάτσαρ, που τη φόρεσε για τελευταία φορά στην καριέρα του, έχοντας πετύχει πρώτα όμως το απόλυτο ρεκόρ με την κατάκτησή της για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά.
Ο Φίλιπσεν της Alpecin ήταν ο πολυνίκης της διοργάνωσης με τέσσερα κερδισμένα σπριντ και έναν εκπληκτικό Ματιέ Φαν ντερ Πουλ ως lead out man, δίνοντας αμφότεροι στην ομάδα τους τον αντίστοιχο τίτλο. Η Jumbo Visma πήρε την ομαδική κατάταξη και ο Βίκτορ Κάμπεναρτς (Lotto Dstny) ψηφίστηκε ως ο πιο επιθετικός αθλητής. Τέλος, ο Πέγιο Μπιλμπάο (Bahrain), με τη νίκη του στο 10ο ετάπ, στο Ισουάρ, έβαλε τέλος στο αρνητικό σερί των Ισπανών, που είχαν να κερδίσουν ετάπ στο Tour από το 2018! Έτσι λοιπόν ολοκληρώθηκε ο 110ος Γύρος Γαλλίας και το ραντεβού ανανεώθηκε για την 29η Ιουνίου 2024 στη Φλωρεντία, από όπου θα ξεκινήσει η 111η διοργάνωση, για πρώτη φορά στην ιστορία του Tour από ιταλικό έδαφος.
Vuelta 2023, το σόου της Jumbo Visma
Όταν η Jumbo Visma, μετά τη ροζ φανέλα με τον Ρόγκλιτς, εξασφάλισε και την κίτρινη με τον Βίνγκεγκορντ, αποφάσισε να δοκιμάσει κάτι που καμία ομάδα στο παρελθόν δεν είχε καταφέρει: να κερδίσει δηλαδή και τους τρεις μεγάλους γύρους μέσα στην ίδια χρονιά. Γνωρίζαμε στο ξεκίνημα της σεζόν ότι ο Ρόγκλιτς θα έτρεχε Giro και Vuelta, ενώ ο Βίνγκεγκορντ μόνο Tour.
Λίγες μέρες όμως πριν την εκκίνηση στη Βαρκελώνη, η Jumbo ανακοίνωσε ότι ο Δανός θα μοιραζόταν τα γαλόνια του αρχηγού με τον Σλοβένο, θέλοντας να ισχυροποιήσει ακόμα περισσότερο την ομάδα της στην προσπάθεια της κατάκτησης και της κόκκινης φανέλας. Ο ίδιος ο Βίνγκεγκορντ δήλωσε στον Τύπο ότι αυτή η πιθανότητα είχε συζητηθεί ήδη από τον Νοέμβριο του 2022, όταν γινόταν ο προγραμματισμός και έμπαιναν οι στόχοι για το 2023.
Πέρα από τα δυο μεγάλα φαβορί της Jumbo, άλλα μεγάλα ονόματα ήταν ο Ρέμκο Έβενπουλ της Soudal Quickstep (νικητής της Vuelta το 2022), οι Χουάν Αγιούσο και Ζοάο Αλμέιντα της UAE, ο Γκέρεντ Τόμας της Ineos, οι Αλεξάντρ Βλάσοφ και Κιάν Όιντεμπρουκς της Bora, ο Μίκελ Λάντα της Bahrain και ο Ενρίκ Μας της Movistar. Ο αγώνας ξεκίνησε στη Βαρκελώνη με ένα απογευματινό/βραδινό ομαδικό χρονόμετρο 15 χιλιομέτρων που εξελίχθηκε σε φιάσκο από τους διοργανωτές. Μια ξαφνική τοπική καταιγίδα, βύθισε στο σκοτάδι την πόλη, με αποτέλεσμα οι τελευταίες ομάδες να πραγματοποιήσουν τη διαδρομή σε εξαιρετικά επικίνδυνες συνθήκες, κυρίως λόγω της έλλειψης ορατότητας, αφού οι υπεύθυνοι του αγώνα και του Δήμου δεν φρόντισαν να ανάψουν νωρίτερα τα φώτα στους δρόμους. Το αποτέλεσμα ήταν αρκετές πτώσεις και απόλυτα δικαιολογημένη οργή από τους αθλητές. Η DSM πήρε τελικά τη νίκη, για μερικά εκατοστά του δευτερολέπτου από τη Movistar.
Τα προβλήματα συνεχίστηκαν και τη δεύτερη μέρα του αγώνα, με τον καιρό να τα χαλάει και πάλι στους διοργανωτές, οι οποίοι τελικά ουδετεροποίησαν τους χρόνους της γενικής 9 χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό. Στο 3ο ετάπ είχαμε τον πρώτο ανηφορικό τερματισμό, στο Αρινσάλ της Ανδόρρας, όπου ο Έβενπουλ πήρε τη νίκη (όλα τα υπόλοιπα φαβορί στο 1″) και φόρεσε την κόκκινη φανέλα. Μετά από δυο συνεχόμενα σπριντ που κέρδισε ο Κέιντεν Γκρόουβς (Alpecin Deceuninck), φτάσαμε στο 6ο ετάπ και τον δεύτερο ανηφορικό τερματισμό στο Χαβαλάμπρε (12 χλμ στο 7,6%). Εκεί, ένα γκρουπάκι από αποσπασμένους διεκδίκησε τη νίκη, η οποία κατέληξε στον Σεπ Κους (Jumbo Visma), που βρέθηκε ξαφνικά και αναπάντεχα στη δεύτερη θέση της γενικής.
Λίγοι μπορούσαν να φανταστούν τί θα ακολουθούσε, όμως εκείνη την ημέρα άλλαξε όλη η φυσιογνωμία του αγώνα, όπως θα διαπιστώναμε στη συνέχεια. Δυο μέρες αργότερα, ο Ρόγκλιτς κέρδισε το 8ο ετάπ στο Τσορέτ δε Κατί και ο Κους φόρεσε την κόκκινη φανέλα, έχοντας διαφορές απέναντι στα μεγάλα ονόματα, που κυμαίνονταν από δυόμισι μέχρι τρία λεπτά. Όλοι άρχισαν σιγά-σιγά να σκέφτονται με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να πάρουν πίσω τόσο χρόνο από έναν κορυφαίο ανηφορίστα, αλλά και πώς θα διαχειριζόταν η ίδια η Jumbo το γεγονός ότι πλέον έτρεχε όχι με δυο, αλλά με τρεις αρχηγούς. Η πρώτη εβδομάδα του αγώνα ολοκληρώθηκε με το 9ο ετάπ στην Καραβάκα ντε λα Κρουθ, με τον Κους να χάνει λίγα δευτερόλεπτα από τους αντιπάλους του, αλλά να συνεχίζει ακλόνητος στην κορυφή της γενικής.
Όλα τα μάτια ήταν πλέον στραμμένα στο 10ο ετάπ, το μοναδικό ατομικό χρονόμετρο της διοργάνωσης με τα 26 χιλιόμετρα στο Βαγιαδολίδ. Το ερώτημα ήταν αν ο Κους θα έτρεχε τη διαδρομή χαλαρά θέλοντας να κρατήσει δυνάμεις για τη συνέχεια ώστε να βοηθήσει τους δυο αρχηγούς του ή αν θα τα έδινε όλα για να υπερασπιστεί την κόκκινη φανέλα. Η απάντηση δόθηκε από τον Αμερικανό που πραγματοποίησε μια εντυπωσιακή – για τα δεδομένα του – διαδρομή, χάνοντας μεν χρόνο απέναντι στα περισσότερα φαβορί, αλλά διατηρώντας την πρωτοπορία στη γενική, και πάλι με σημαντικές διαφορές από τους αντιπάλους του. Ο Έβενπουλ που έτρεχε στο τερέν του, μπορεί να έχασε τη νίκη από τον Φιλίπο Γκάνα (Ineos), κέρδισε όμως πολύτιμο χρόνο από όλα τα φαβορί και ανέβηκε στην τρίτη θέση της γενικής, στο 1:09″ από τον Κους.
Ο Ρόγκλιτς έχασε μόλις 20″ από τον Βέλγο, ενώ ο Βίνγκεγκορντ – που δεν τα πήγε καθόλου καλά – 1:02″. Οι δυο αρχηγοί της Jumbo βρίσκονταν πλέον, ο μεν Σλοβένος στο 1:36″, ο δε Δανός στα 2:22″ από τον συναθλητή τους και βέβαια, το μυστήριο για το πώς θα εξελισσόταν ο γύρος για την ολλανδική ομάδα, μεγάλωνε. Χωρίς να αλλάξει κάτι στη γενική, φτάσαμε στο 13ο, το «βασιλικό» ετάπ της διοργάνωσης, με το Ομπίσκ, το Σπαντέλ και τον ανηφορικό τερματισμό στο Τουρμαλέ (19 χλμ στο 7,4%). Εκεί είχαμε μια μεγάλη έκπληξη, αφού ο νικητής του 2022, Ρέμκο Έβενπουλ, έχασε επαφή από το πελοτόν ήδη από την πρώτη ανηφόρα στο Ομπίσκ και τερμάτισε 27 λεπτά μετά τον νικητή Βίνγκεγκορντ, χάνοντας παράλληλα και κάθε ελπίδα για κάτι καλό στη μάχη της κόκκινης φανέλας.
Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν το «φεστιβάλ» που μας χάρισε η Jumbo. Στα 6 χλμ πριν τον τερματισμό, ο Βίνγκεγκορντ επιτέθηκε στο γκρουπάκι των φαβορί και έφυγε μόνος μπροστά για να πάρει τη νίκη. Λίγο μετά, επιτέθηκε και ο Κους και δευτερόλεπτα αργότερα τον ακολούθησε ο Ρόγκλιτς. Οι τρεις τους πήραν τις τρεις πρώτες θέσεις στο ετάπ και κατέλαβαν τις τρεις πρώτες θέσεις της γενικής: πρώτος ο Κους, πίσω του ο Ρόγκλιτς στο 1:37″ και αμέσως μετά ο Βίνγκεγκορντ στο 1:44″, με όλους τους υπόλοιπους να ακολουθούν από τα δυόμισι μέχρι τα πεντέμισι λεπτά! Οι «Ολλανδοί» είχαν καταφέρει να διαλύσουν τον ανταγωνισμό και «κάλπαζαν» προς την κατάκτηση και της Vuelta, χωρίς όμως να έχει ξεκαθαρίσει το παραμικρό για το ποιος θα ήταν ο πραγματικός αρχηγός στις ημέρες που απέμεναν.
Το επόμενο διήμερο, ο πληγωμένος εγωισμός του Έβενπουλ, οδήγησε τον Βέλγο στην επίθεση και στα ξεκολλήματα. Στο 14ο ετάπ, αφού πρώτα ξεφορτώθηκε όλους τους αντιπάλους του και «έσκασε» τον Ρομέν Μπαρντέ (DSM) στην τελευταία ανηφόρα, πήρε τη νίκη και φόρεσε την πουά φανέλα των βουνών. Το προσπάθησε και την επόμενη μέρα, αλλά η κούραση από την υπερπροσπάθεια τον περιόρισε στην 4η θέση (νικητής ο Ρουί Κόστα της Intermarché). Ακολούθησε η δεύτερη ημέρα ξεκούρασης και μπήκαμε στην τρίτη και τελευταία εβδομάδα, με τρεις συνεχόμενους ανηφορικούς τερματισμούς, στο Μπέχες, στο Ανγκλίρου και στο Κρουθ δε Λινάρες.
Να πούμε εδώ ότι από τη στιγμή που ο Κους κατάφερε να κρατήσει την κόκκινη φανέλα μετά το χρονόμετρο, συνεχώς πλήθαιναν οι φωνές που ήθελαν τον Αμερικανό νικητή της Vuelta. Όλοι μιλούσαν για τον αφοσιωμένο βοηθό που είχε συμβάλλει τα μέγιστα στις νίκες των αρχηγών του στους προηγούμενους μεγάλους γύρους και για την «ηθική υποχρέωση» των Ρόγκλιτς και Βίνγκεγκορντ να τον βοηθήσουν με τη σειρά τους να κάνει το δικό του όνειρο πραγματικότητα. Τόσο ο Σλοβένος όσο και ο Δανός, στις καθημερινές δηλώσεις τους στους δημοσιογράφους, μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για τον Κους, αφήνοντας να εννοηθεί πως αν ο συναθλητής τους συνέχιζε να παρουσιάζεται τόσο δυνατός, θα ήταν χαρά τους να τον δουν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου της Μαδρίτης.
Με το ξεκίνημα όμως της τρίτης εβδομάδας, στο 16ο ετάπ, τα πράγματα μπερδεύτηκαν ακόμα περισσότερο. Και αυτό, επειδή στην ανηφόρα του Μπέχες (5 χλμ στο 9%), 4 χλμ πριν τον τερματισμό, ο Βίνγκεγκορντ εξαπέλυσε μια φοβερή επίθεση, ξεφεύγοντας από το γκρουπ των φαβορί, για να ακολουθήσει με μια ακόμη ο Ρόγκλιτς στο τελευταίο χιλιόμετρο. Ο Δανός κέρδισε ένα λεπτό από τους υπόλοιπους και ξεπέρασε τον Σλοβένο στη γενική, φτάνοντας σε απόσταση «βολής» από τον Κους, πλέον μόλις στα 29″. Κανείς δεν μπορούσε να ερμηνεύσει ούτε τις επιθέσεις των δυο αρχηγών της Jumbo, αλλά ούτε και τις πραγματικές τους προθέσεις ενόψει της συνέχειας, με το Ανγκλίρου να βρίσκεται προ των πυλών.
Η ουσία είναι ότι την επόμενη μέρα, στην ανηφόρα του Ανγκλίρου, 2 χιλιόμετρα πριν το τέλος της ανάβασης, ο Ρόγκλιτς μπήκε μπροστά από τον Βίνγκεγκορντ και τον Κους, αυξάνοντας τον ρυθμό, τη στιγμή που όλα τα υπόλοιπα φαβορί είχαν χάσει επαφή. Πολύ γρήγορα ο Αμερικανός έμεινε πίσω, δεν μπορούσε να ακολουθήσει τους δυο συναθλητές του και η διαφορά του από αυτούς άρχισε να μεγαλώνει επικίνδυνα. Ο Σλοβένος και ο Δανός πέρασαν πρώτος και δεύτερος τη γραμμή του τερματισμού, ενώ πιο πίσω ο Κους στάθηκε τυχερός που βρήκε τον Μίκελ Λάντα (Bahrain), αφού ο Ισπανός μπήκε μπροστά του και τον βοήθησε να περιορίσει τις απώλειες και να κρατήσει την κόκκινη φανέλα για μόλις 8″ από τον Βίνγκεγκορντ. Η κατάσταση ήταν πλέον τελείως οριακή και τα πράγματα έδειχναν να ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο, παρά το γεγονός ότι τόσο ο Δανός, όσο και ο Σλοβένος, μετά το ετάπ, δήλωναν στον Τύπο ότι θα χαίρονταν πολύ αν τελικά ο Κους κατάφερνε να κερδίσει τον αγώνα.
Εκείνο το βράδυ, μάθαμε την επομένη, ότι παρουσία του CEO της Jumbo, Richard Plugge, έγινε μια μεγάλη συζήτηση ανάμεσα σε όλα τα μέλη της αποστολής, για να αποφασιστεί ποιος θα ήταν ο αρχηγός της ομάδας στα τέσσερα ετάπ που απέμεναν. Αρχικά, οι έξι από τους επτά συναθλητές του Κους συμφώνησαν ότι έπρεπε να στηρίξουν τον Αμερικανό, ο Ρόγκλιτς είπε στη συνέχεια τη δική του άποψη, ότι βρισκόταν εκεί για να κερδίσει, ότι αυτή ήταν πάντα η επιδίωξή του σε κάθε αγώνα που έπαιρνε μέρος, αλλά στο τέλος ξεκαθάρισε ότι και ο ίδιος θα έθετε εαυτόν στην υπηρεσία του Κους, για να τον βοηθήσει να φτάσει μέχρι τη Μαδρίτη με την κόκκινη φανέλα. Κάπως έτσι λοιπόν, η Jumbo έδωσε λύση στον γρίφο της αρχηγίας, τέσσερις μόλις μέρες πριν γράψει ιστορία στην επαγγελματική ποδηλασία.
Ο αγώνας συνεχίστηκε με το 18ο ετάπ, όπου Ρόγκλιτς και Βίνγκεγκορντ βρέθηκαν συνεχώς δίπλα στον Κους για να τον προστατεύσουν από οποιαδήποτε αναποδιά, ενώ ο Ρέμκο Έβενπουλ πήρε μια ακόμα νίκη στο Κρουθ δε Λινάρες μέσα από το ξεκόλλημα. Το προσπάθησε και στο 20ο ετάπ, το τελευταίο με βουνά στην Γουαδαράμα, αλλά έχασε στον τερματισμό από τον Βάουτ Πουλς (Bahrain). Ο νεαρός Βέλγος, μαζί με πέντε ακόμα αθλητές, έκανε άνω-κάτω και το σιρκουί της Μαδρίτης, με το πελοτόν να αδυνατεί να τους πιάσει και τον Κέιντεν Γκρόουβς (Alpecin Deceuninck) να παίρνει την τρίτη του νίκη στο τελικό σπριντ. Με αυτόν τον τρόπο ολοκληρώθηκε η 78η Vuelta a España, με την Jumbo Visma να ολοκληρώνει από τη μεριά της μια ονειρική σεζόν, στη διάρκεια της οποίας κατέκτησε και τους τρεις μεγάλους Γύρους, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά στα χρονικά.
Η επιτυχία της Jumbo είναι ακόμα μεγαλύτερη, αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι πήρε τα τρία Grand Tours με τρεις διαφορετικούς αθλητές, ενώ στην Ισπανία κατέλαβε ολόκληρο το τελικό βάθρο, κάτι που είχε συμβεί μόνο μια φορά στο παρελθόν σε μεγάλο γύρο, το 1966 και πάλι στη Vuelta. Η Jumbo, που κέρδισε και την ομαδική κατάταξη, ήταν η πολυνίκης ομάδα με πέντε κερδισμένα ετάπ. Κέιντεν Γκρόουβς (Bahrain) και Ρέμκο Έβενπουλ (Soudal Quickstep) ήταν οι αθλητές με τις περισσότερες νίκες σε ετάπ (τρία έκαστος), ο μεν Αυστραλός κέρδισε τη φανέλα των πόντων, ενώ ο Βέλγος κέρδισε τη φανέλα των βουνών και τον τίτλο του πιο επιθετικού αθλητή, αφήνοντας όμως για μια ακόμη φορά αναπάντητο το ερώτημα για το αν μπορεί να ανταγωνιστεί στα μεγάλα βουνά αθλητές όπως ο Βίνγκεγκορντ, ο Πογκάτσαρ και ο Ρόγκλιτς. Τέλος, ο Χουάν Αγιούσο (UAE), 4ος στη γενική, πίσω από την τριάδα της Jumbo, κέρδισε τη λευκή φανέλα του καλύτερου νέου και άφησε ακόμα μεγαλύτερες υποσχέσεις για το μέλλον, όπως και ο Κιάν Όιντεμπρουκς (Bora), που στα 20 του χρόνια, πήρε την 8η θέση στον παρθενικό του μεγάλο γύρο.
Jumbo Visma vs UAE (2023)
Θα μου επιτρέψετε μια παρένθεση, πριν συνεχίσουμε. Στο τέλος της περασμένης σεζόν, η UCI ανακοίνωσε τις τελικές βαθμολογίες, ομαδικές και ατομικές, για το 2023. Εκεί λοιπόν, είδαμε ότι η UAE, με 30.958 βαθμούς, ήρθε πρώτη στην ομαδική κατάταξη, αφήνοντας δεύτερη την Jumbo Visma, η οποία συγκέντρωσε 29.651 βαθμούς. Στην τρίτη θέση είχαμε την Soudal Quickstep (18.697 β.) και αμέσως μετά την Ineos Grenadiers (17.807 β.). Να προσθέσουμε εδώ, ότι η UAE πέτυχε 57 νίκες μέσα στο 2023 (139 βάθρα συνολικά), ενώ η Jumbo είχε 69 νίκες (127 βάθρα συνολικά).
Όταν έγιναν γνωστές οι τελικές βαθμολογίες, ο team manager της UAE, Μάουρο Τζανέτι, πανηγύρισε το γεγονός, δηλώνοντας πως «επιβεβαιώθηκε ότι είμαστε η κορυφαία ομάδα στον κόσμο». Λογικό, ο καθένας στη θέση του θα έκανε ακριβώς το ίδιο. Εκείνο που σίγουρα στερείται λογικής, είναι το σύστημα βαθμολόγησης της UCI. Για την ακρίβεια, θα το χαρακτήριζα για τα πανηγύρια. Δεν γίνεται – πάνω σε καμία λογική βάση – μια ομάδα, η οποία κέρδισε και τους τρεις μεγάλους γύρους (με τριπλή παρουσία στο βάθρο της Vuelta), αλλά και τέσσερις από τους 6 σημαντικότερους εβδομαδιαίους (Τιρένο, Καταλονία, Χώρα των Βάσκων και Ντοφινέ), μαζεύοντας 12 νίκες περισσότερες από την αντίπαλό της για την πρωτιά, να μένει δεύτερη στη βαθμολογία.
Σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ την αξία και το πλήθος των νικών των Εμιράτων, αλλά ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω πώς ένα Παρίσι-Νίκαια, μια Φλάνδρα, μια Λομβαρδία, μια Ρομανδία και δυο κλασικές των Αρδενών (Amstel και Fléche Wallonne), μπορούν να έχουν μεγαλύτερο βάρος στη ζυγαριά της UCI από τα επιτεύγματα της Jumbo. Για να κλείσω την παρένθεση, προσωπική μου άποψη είναι, πρώτον, ότι η Jumbo ήταν μακράν της δεύτερης, η κορυφαία ομάδα του 2023 και δεύτερον, ότι η UCI θα πρέπει να επανεξετάσει – και να αλλάξει – το σύστημα με το οποίο βαθμολογεί.
Πόγκι, Γιόνας, Ρόγκλας, Ρέμκο & Ματιέ
Αφού αναφερθήκαμε στις κορυφαίες ομάδες του 2023, ας πούμε δυο λόγια και για τους πέντε κορυφαίους ποδηλάτες της περσινής σεζόν. Σύμφωνα με τη βαθμολογία της UCI, πρόκειται κατά σειρά για τους: 1. Ταντέι Πογκάτσαρ (UAE), 2. Γιόνας Βίνγκεγκορντ (Jumbo Visma), 3. Ρέμκο Έβενπουλ (Soudal Quickstep), 4. Πρίμος Ρόγκλιτς (Jumbo Visma) και 5. Βάουτ Βαν Άερτ (Jumbo Visma). Θα μας επιτρέψει η παγκόσμια ομοσπονδία να αφήσουμε εκτός της δικής μας πεντάδας τον Βαν Άερτ (που για τα δικά του δεδομένα είχε απλά μια καλή χρονιά χωρίς όμως κάτι το εντυπωσιακό) και στη θέση του να βάλουμε τον Ματιέ Φαν ντερ Πουλ (Alpecin Deceuninck).
Σε ό,τι αφορά την κατάταξη που θα έδινα εγώ σε αυτούς τους πέντε, θα ήταν η εξής. Μπορεί στη δική μου «ζυγαριά» ο γύρος της Γαλλίας να είναι το απόλυτο και πέρα από αυτό, ο Βίνγκεγκορντ να κέρδισε σχεδόν οτιδήποτε στο οποίο πήρε μέρος πέρυσι (Gran Camiño +3 ετάπ, Χώρα των Βάσκων +3 ετάπ, Dauphiné +2 ετάπ, 2ος στη Vuelta +2 ετάπ), όμως, από την άλλη, ο Πογκάτσαρ είναι η χαρά του (τηλε)θεατή, του κάθε φίλαθλου της ποδηλασίας. Ο Σλοβένος δέχτηκε αρκετή κριτική για το γεγονός ότι «σπατάλησε» πολλές δυνάμεις στο πρώτο μισό της περσινής σεζόν, συνεχίζοντας τη γνωστή του συνήθεια, να αγωνίζεται δηλαδή παντού, σε μονοήμερους, σε κλασικούς, σε μνημεία, σε εβδομαδιαίους, πετυχαίνοντας πάντοτε να προσφέρει απλόχερα θέαμα υψηλού επιπέδου.
Ο Πογκάτσαρ – πέρα από κάθε αμφιβολία – είναι η πεμπτουσία του αθλήματος. Οι 17 νίκες του (ρεκόρ για το 2023) το αποδεικνύουν περίτρανα. Ξεχωρίζουν το Παρίσι-Νίκαια +3 ετάπ, η Φλάνδρα, η Λομβαρδία, το Amstel Gold Race, το Fléche Wallonne, η 2η θέση στο Tour +2 ετάπ και το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο. Οπότε θα τον τοποθετήσω στο ψηλότερο σκαλί, απλά γιατί έτσι πρέπει, γιατί του αξίζει. Στη δεύτερη θέση ακολουθεί ο Βίνγκεγκορντ, ένας απίστευτος αθλητής, που τον χαρακτηρίζουν η πειθαρχία, η ψυχραιμία και η αποτελεσματικότητα. Η έκφραση «ανηφορίστας από τη Δανία» (όπου το ψηλότερο βουνό φτάνει τα 171 μέτρα!), μπορεί να μοιάζει με ανέκδοτο, όμως ο Γιόνας μόνο τέτοιο δεν είναι. Ένας από τους κορυφαίους στον κόσμο σε αυτό το τερέν, κατάφερε να μετατρέψει το θεωρητικό του χάντικαπ (χρονόμετρο) σε μεγάλο του πλεονέκτημα.
Οι 15 νίκες του ήταν όλες εντυπωσιακές όσο και κυριαρχικές. Το Tour +1 ετάπ, η Χώρα των Βάσκων +3 ετάπ, το Ντοφινέ +2 ετάπ, η 2η θέση στη Vuelta +2 ετάπ (όλοι γνωρίζουμε πως αν ήθελε, θα ήταν αυτός ο νικητής). Στην τρίτη θέση θα τοποθετήσω τον Πρίμος Ρόγκλιτς(επίσης με 15 νίκες μέσα στο 2023), με την εκπληκτική του ανατροπή στο Giro, αλλά και τις νίκες του στο Τιρένο (+3 ετάπ), την Καταλονία (+2 ετάπ) και βέβαια την 3η θέση στη Vuelta (+2 ετάπ), όπου και αυτός – όπως και ο Βίνγκεγκορντ – αν ήθελε, θα μπορούσε να διεκδικήσει την τελική νίκη. Ο Σλοβένος, στα 34 χρόνια του πλέον, αποφάσισε να αλλάξει ομάδα, για να κυνηγήσει ως μοναδικός αρχηγός τη μία και μόνη «εκκρεμότητα» της καριέρας του, που δεν είναι άλλη από τον Γύρο Γαλλίας.
Άφησα εκτός «βάθρου» και στην τέταρτη θέση (μια πιο κάτω από τη βαθμολογία της UCI) τον Ρέμκο Έβενπουλ, για έναν συγκεκριμένο λόγο, ότι – για διαφορετικές αιτίες – δεν τα κατάφερε σε κανέναν από τους δυο μεγάλους γύρους που αγωνίστηκε, παρά το γεγονός ότι τόσο στην Ιταλία, όσο και στην Ισπανία, πρόλαβε να φορέσει τη φανέλα του πρωτοπόρου. Στο μεν Giro ο Covid-19, στη δε Vuelta μια μνημειώδης κρίση, τον έβγαλαν εκτός διεκδίκησης της γενικής. Πέρα από αυτό όμως, ο νεαρός Βέλγος υπήρξε για μια ακόμη χρονιά εντυπωσιακός, με συνολικά 13 νίκες. Ξεχώρισαν τα Εμιράτα +1 ετάπ, το Λιέζ-Μπαστόν-Λιέζ, το Σαν Σεμπαστιάν, το χρυσό μετάλλιο στο χρονόμετρο του Παγκοσμίου πρωταθλήματος και τα 5 ετάπ που κέρδισε σε Ιταλία (2) και Ισπανία (3), εκεί όπου μετά την κρίση στο Ομπίσκ, άλλαξε «τσιπάκι» και πρόσφερε μοναδικό θέαμα με τις επιθέσεις του, κατακτώντας και τη φανέλα των βουνών.
Κλείνουμε αυτή την ενότητα με τον Ματιέ Φαν ντερ Πουλ της Alpecin Deceuninck, που για μια ακόμη φορά ολοκλήρωσε μια σεζόν με πολύ σημαντικές επιτυχίες. Μπορεί να έκλεισε το 2023 με «μόνο» έξι νίκες, όμως ανάμεσά τους βρέθηκαν δυο «μνημεία», το Παρί-Ρουμπέ και το Μιλάνο-Σαν Ρέμο (2ος στη Φλάνδρα), αλλά και ο τίτλος του Παγκόσμιου πρωταθλητή στο αγώνισμα αντοχής στη Γλασκώβη, μετά από μια συγκλονιστική εμφάνιση. Ο «ιπτάμενος Ολλανδός» πήρε και τον Γύρο Βελγίου +1 ετάπ, ενώ δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεχνάμε τις εκπληκτικές του επιδόσεις ως lead-out man του Φίλιπσεν στον Γύρο Γαλλίας, όπου κυριολεκτικά πρόσφερε στο πιάτο τις τρεις από τις τέσσερις νίκες του συναθλητή του στα μαζικά σπριντ.
Visma, UAE, Bora, Ineos (2024)
Πριν περάσουμε στους τρεις μεγάλους γύρους του 2024, ας δούμε πρώτα πώς θα παρουσιαστούν μέσα στη φετινή σεζόν οι δυο πιο δυνατές ομάδες του World Tour, δηλαδή η Visma-Lease a Bike και η UAE, ρίχνοντας παράλληλα και μια ματιά στην Bora Hansgrohe και την Ineos Grenadiers. Γνωρίζουμε ήδη ότι οι αρχηγοί και των τεσσάρων αυτών ομάδων, δηλαδή οι Βίνγκεγκορντ, Πογκάτσαρ, Ρόγκλιτς και Ροντρίγκεθ, σχεδιάζουν να βρεθούν στην εκκίνηση του Γύρου Γαλλίας τον ερχόμενο Ιούνιο στην Φλωρεντία. Εδώ έχουμε μια πολύ σημαντική αλλαγή (πέρα από την επιστροφή του Ρόγκλιτς στο Tour, ύστερα από την περσινή του απουσία), το ότι ο Πογκάτσαρ θα τρέξει – για πρώτη φορά στην καριέρα του – και τον Γύρο Ιταλίας, γεγονός που πιθανότατα να επηρεάσει άμεσα τις ισορροπίες ανάμεσα στα φαβορί για την κίτρινη φανέλα, κάτι που θα δούμε πιο κάτω στο κείμενο.
Οι αρχηγοί λοιπόν, μπορεί να είναι δεδομένοι, τι έγινε όμως με τις ομάδες τους και τις κινήσεις τους στη μεταγραφική περίοδο; Ξεκινάμε από την Visma-Lease a Bike, η οποία γνώρισε σημαντικές αλλαγές στο ρόστερ της και όχι μόνο. Μετά από ένα σίριαλ που κράτησε κάποιες εβδομάδες, για την πιθανή συγχώνευση της ομάδας με την Soudal Quickstep και το τελικό ναυάγιο των διαπραγματεύσεων, η Jumbo αποχώρησε οριστικά από τη χορηγία και τη θέση της πήρε η Lease a Bike. Σε ό,τι αφορά τώρα τις μετακινήσεις, καταρχάς έφυγε για την Bora ο Πρίμος Ρόγκλιτς, ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της ομάδας, θέλοντας να κυνηγήσει το όνειρό του, που δεν είναι άλλο από το να κατακτήσει τον Γύρο Γαλλίας, τον μοναδικό μεγάλο γύρο που λείπει από τη συλλογή του. Οι «Ολλανδοί» έχασαν και τον Νάταν Βαν Χόιντονκ, ένα από τα βασικά γρανάζια τους τόσο στην κατάκτηση των δυο γύρων Γαλλίας του Βίνγκεγκορντ, όσο και στη Vuelta του 2021.
Ο Βέλγος μπορεί να ξεπέρασε με επιτυχία το καρδιακό πρόβλημα τον περσινό Σεπτέμβριο, όμως οι γιατροί του απαγόρευσαν να συνεχίσει την ποδηλασία. Επίσης έφυγαν οι Σαμ Ούμεν (Lidl Trek) και Τομπίας Φος (Ineos), ενώ αποσύρθηκαν από την αγωνιστική δράση οι Ρόαν Ντένις και Γιος Φαν Έμντεν. Παρά τις απώλειες αυτές, η Visma κινήθηκε με επιτυχία και στο φετινό μεταγραφικό παζάρι, κλείνοντας τρεις πολύ σημαντικές μεταγραφές, τους Μπεν Τούλετ (Ineos), Ματέο Τζόργκενσον (Movistar) και Κίαν Όιντεμπρουκς (Bora). Πρόκειται για τρεις πολύτιμες προσθήκες νέων και ταλαντούχων αθλητών, που σίγουρα θα βοηθήσουν την ομάδα στους στόχους της. Ειδικότερα ο Αμερικανός θα βρεθεί λογικά στην ομάδα του Tour, δίνοντας λύσεις σε όλα τα τερέν, ενώ ο 21χρονος Βέλγος θα δοκιμαστεί στο Giro.
Περνάμε στην UAE, η οποία προχώρησε σε μερικό ξεκαθάρισμα στο ρόστερ της. Έφυγαν οι Ματέο Τρεντίν (Tudor), Πασκάλ Άκερμαν (Israel), Τζορτζ Μπένετ (Israel) και Ντάβιντε Φόρμολο (Movistar), ενώ αποσύρθηκε από την αγωνιστική δράση ο Γιάν Πόλανκ. Από την άλλη μεριά, τα Εμιράτα προχώρησαν σε τέσσερις σημαντικές κινήσεις στο μεταγραφικό παζάρι. Απέκτησαν τον Νιλς Πόλιτ από την Bora (κυρίως για τους κλασικούς μονοήμερους), τον Πάβελ Σίβακοφ (Ineos) που θα μπορεί να βοηθήσει στους μεγάλους γύρους, καθώς και δυο νέους, ταλαντούχους αθλητές (η UAE ποντάρει συνεχώς τα τελευταία χρόνια σε τέτοιου είδους προσθήκες), τον 20χρονο Μεξικανό Ισαάκ δελ Τόρο, απόλυτο κυρίαρχο στο περσινό Tour de l’Avenir (κέρδισε τη γενική, 1 ετάπ και όλες τις φανέλες) και τον 23χρονο Ιταλό Φιλίπο Μπαροντσίνι (Trek), παγκόσμιο πρωταθλητή U23 το 2021 στο αγώνισμα της αντοχής.
Σειρά της Bora Hansgrohe, η οποία βρίσκεται σε διαδικασία εξαγοράς από την Red Bull. Η αυστριακή πολυεθνική έχει εκδηλώσει την πρόθεση να αποκτήσει το 51% της γερμανικής ομάδας και ήδη έχει πάρει την άδεια από την αυστριακή κυβέρνηση να προχωρήσει τις επαφές. Θα πρέπει να λυθούν και κάποια ζητήματα με την UCI (όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι η Red Bull χορηγεί ποδηλάτες άλλων ομάδων, όπως ο Βάουτ Βαν Άερτ), όταν όμως ολοκληρωθεί η συμφωνία, η νέα ομάδα που θα προκύψει, αναμένεται να έχει ένα υψηλότατο μπάτζετ, που θα την τοποθετήσει δίπλα στην UAE, την Visma και την Ineos. Και εδώ είχαμε ξεκαθάρισμα στο ρόστερ, αφού έφυγαν οι Νιλς Πόλιτ (UAE), Πάτρικ Κόνραντ (Lidl Trek), Ίντε Σέλινγκ (Astana), Σαμ Μπένετ (AG2R) και – κυρίως – ο Κίαν Όιντεμπρουκς (Visma), μετά από μια περιπετειώδη μεταγραφή στην Visma (κυρίως λόγω των κακών του σχέσεων με τον Βλάσοφ).
Φυσικά, η απόκτηση του Πρίμος Ρόγκλιτς, η κορυφαία μετακίνηση της χρονιάς, ισχυροποίησε την ομάδα, η οποία πλέον στοχεύει τον Γύρο Γαλλίας. Πολύ σημαντική ήταν και η προσθήκη του Ντάνι Μαρτίνες (Ineos), που πιθανότατα θα βρεθεί στην ομάδα του Tour για να βοηθήσει τον Σλοβένο στα βουνά. Και ολοκληρώνουμε αυτή την ενότητα με την Ineos Grenadiers, η οποία έστω και την τελευταία στιγμή γλύτωσε ένα ακόμα κάζο, κρατώντας τελικά στο ρόστερ της τον Κάρλος Ροντρίγκεθ (μέχρι το 2027), πληρώνοντας όμως αποζημίωση στη Movistar (ακούγεται ένα ποσό ανάμεσα στα 2 και 2,5 εκ. ευρώ), με την οποία ο Ισπανός ποδηλάτης είχε έρθει σε συμφωνία για να αγωνιστεί στις τάξεις της από φέτος. Οι Βρετανοί συνέχισαν τις ακατανόητες αποφάσεις τους, αποδεσμεύοντας τους Τούλετ (Visma), Πλαπ (Jayco), Μαρτίνες (Bora), Σίβακοφ (UAE) και – κυρίως – τον Τέιο Γκέιγκεν Χαρτ (Lidl Trek). Απέκτησαν τους Όσκαρ Ροντρίγκεθ (Movistar) και Τομπίας Φος (Visma), ενώ ανανέωσαν για δυο ακόμη χρόνια τον Τόμας.
Giro d’Italia 2024
Ξεκινάμε με τον πρώτο ημερολογιακά μεγάλο γύρο του 2024, το 107ο Giro, που θα διεξαχθεί από τις 4 μέχρι τις 26 Μαΐου. Το σημαντικότερο στοιχείο της φετινής διοργάνωσης – όπως και πέρυσι – είναι τα πολλά χιλιόμετρα ατομικής χρονομέτρησης, 68 συνολικά και μοιρασμένα σε δυο ετάπ (7 & 14), κάτι που σημαίνει ότι οι διεκδικητές της ροζ φανέλας που ειδικεύονται στο συγκεκριμένο τερέν, θα ξεκινήσουν με ένα τεράστιο πλεονέκτημα απέναντι στους ανηφορίστες. Αυτός είναι και ο λόγος που αυτόματα έχουμε δυο πολύ μεγάλα φαβορί για τις θέσεις του βάθρου: τον Πογκάτσαρ κατά πρώτο λόγο και τον Τόμας κατά δεύτερο, αφού οι διαφορές που αναμένεται να πάρουν σε αυτά τα δυο ετάπ, θα είναι πολύ δύσκολο να ανατραπούν στα βουνά.
Να πούμε ότι στον φετινό σχεδιασμό υπάρχουν μόλις έξι ετάπ βουνών (οκτώ πέρυσι), αλλά επτά τερματισμοί σε ανηφόρα (έξι πέρυσι), ενώ τα υψομετρικά είναι 43.000, δηλαδή 8.000 λιγότερα σε σχέση με το περσινό Giro (51.000) και συνολικά τα λιγότερα την τελευταία 15ετία. Επίσης είναι λιγότερα τα «διακοσάρια» ετάπ, τέσσερα σε σύγκριση με τα έξι περσινά, ενώ οκτώ είναι τα ετάπ που θεωρητικά θα μπορούσαν να καταλήξουν σε μαζικό σπριντ. Οι δυσκολίες είναι μοιρασμένες και στις τρεις εβδομάδες, όμως το τέλος της δεύτερης (με το δεύτερο χρονόμετρο και το «βασιλικό» ετάπ στο Λιβίνιο) και το ξεκίνημα της τρίτης (με τα δυο συνεχόμενα αλπικά ετάπ, αμφότερα με ανηφορικό τερματισμό), θα είναι τα πιο κρίσιμα σημεία της φετινής διοργάνωσης.
Ετάπ-παγίδα μπορεί να χαρακτηριστεί το 6ο, με τα τρία τμήματα σε sterrato (χωματόδρομο), συνολικού μήκους 12 χλμ στα τελευταία 50 χλμ της διαδρομής. Σε ό,τι αφορά τα βουνά, κυριαρχούν – παραδοσιακά – οι ανηφόρες με πολλά χιλιόμετρα, όπως η Ορόπα στο 2ο ετάπ (12 χλμ στο 6,2%), το Πράτι ντι Τίβο στο 8ο ετάπ (15 χλμ στο 7%), η Μπόκα ντέλα Σέλβα στο 10ο ετάπ (18 χλμ στο 5,6%), η Φόρκολα ντι Λιβίνιο στο 15ο ετάπ (18 χλμ στο 7%), το θρυλικό Πάσο ντέλο Στέλβιο στο 16ο ετάπ (20 χλμ στο 7,2%) και η διπλή ανάβαση στο Μόντε Γκράπα στο 20ο ετάπ (18 χλμ στο 8,1%). Η διοργάνωση μοιάζει – και είναι – πιο εύκολη από την περσινή, ένα ακόμη στοιχείο που συνηγορεί σε αυτό, είναι ο μέσος όρος χιλιομέτρων των ετάπ (αφαιρώντας τα χρονόμετρα και την «παρέλαση» της Ρώμης). Πέρυσι ο μ.ο. ήταν στα 193 χλμ, φέτος έπεσε στα μόλις 173 χλμ.
Σε ό,τι αφορά τους διεκδικητές της ροζ φανέλας, από τη στιγμή που ο Πογκάτσαρ αποφάσισε να πάρει μέρος, αυτόματα γίνεται το νούμερο ένα – και μάλιστα αδιαφιλονίκητο – φαβορί. Ο «Πόγκι» αποφάσισε φέτος να διεκδικήσει το “double”, τρέχοντας σε Ιταλία και Γαλλία, τα πολλά χιλιόμετρα ατομικής χρονομέτρησης είναι σαφώς υπέρ του, προφανώς θα έχει μια δυνατή ομάδα στη διάθεσή του και αν μείνει μακριά από απρόοπτα (πτώσεις, ασθένειες κλπ), δε βλέπω ποιος και πώς θα μπορέσει να του στερήσει την τελική νίκη. Το “double” θα τρέξει και ο Γκέρεντ Τόμας (Ineos), έχοντας ελπίδες για το βάθρο (πιθανότατα θα έχει μαζί του και τον Τίμεν Άρενσμαν). Η Bora θα κατεβάσει τον Ντάνι Μαρτίνες, η Visma τους Όιντεμπρουκς και Βαν Άερτ (ο δεύτερος έχει ξεκαθαρίσει ότι τον ενδιαφέρουν νίκες σε ετάπ και όχι η γενική), η Movistar τον Νάιρο Κιντάνα και η DSM τον Ρομέν Μπαρντέ.
Tour de France 2024
Ο 111ος Γύρος Γαλλίας θα διεξαχθεί από τις 29 Ιουνίου έως τις 21 Ιουλίου και παρουσιάζεται με δυο πρωτιές. Θα είναι η πρώτη φορά στην υπεραιωνόβια ιστορία του που ο αγώνας θα ξεκινήσει από την Ιταλία (Φλωρεντία), αλλά και η πρώτη φορά που δεν θα ολοκληρωθεί στο Παρίσι, αλλά στη Νίκαια (λόγω των Ολυμπιακών αγώνων που θα φιλοξενηθούν στη γαλλική πρωτεύουσα λίγες μέρες αργότερα). Επίσης, θα είναι η πρώτη φορά μετά το 1989 (και την επική ανατροπή του Γκρεγκ Λεμόντ απέναντι στον Λοράν Φινιόν), που το Tour θα έχει στο τελευταίο του ετάπ ατομικό χρονόμετρο. Η φετινή διοργάνωση έχει ακόμα πιο δύσκολο ξεκίνημα από την περσινή, φτάνει να αναφέρω ότι το πρώτο ετάπ έχει 3.600 υψομετρικά, ενώ στο 4ο ετάπ οι αθλητές θα βρεθούν στις Άλπεις και θα ανέβουν τρεις ανηφόρες πάνω από τα 2.000 μέτρα, με τελευταία το θρυλικό Γκαλιμπιέ στα 2.642 μ.
Μετά το πρώτο χρονόμετρο στο 7ο ετάπ (25 χλμ), η μεγάλη «παγίδα» έρχεται στο 9ο ετάπ, το τελευταίο της πρώτης εβδομάδας, στο Τρουά, με τα 14 τμήματα του χωματόδρομου (συνολικά 32 χλμ) όπου όλα μπορούν να συμβούν (σημειώστε εδώ ότι ο Βίνγκεγκορντ δεν θα έχει στη διάθεσή του τον Βαν Άερτ, που δυο χρόνια πριν, είχε σώσει το Tour του Δανού σε ένα παρόμοιο ετάπ, με παβέ τότε, από την τρομερή επίθεση του Πογκάτσαρ). Στο τέλος της δεύτερης εβδομάδας και αφού θα έχει προηγηθεί το 11ο ετάπ στο Μασίφ Σεντράλ (4.350 υψομετρικά), έρχονται τα Πυρηναία με δυο σερί ανηφορικούς τερματισμούς, πρώτα στο Σεν Λαρί Σουλάν (10 χλμ στο 8%) και μετά στο Πλατό ντε Μπέιγ (16 χλμ στο 8%). Στην τρίτη εβδομάδα, το πελοτόν θα επιστρέψει στις Άλπεις, με τρία καθοριστικά ετάπ και ισάριθμους ανηφορικούς τερματισμούς.
Στο 17ο ετάπ στο Σούπερντεβολουί, στο 19ο ετάπ στο Ιζολά 2000 (όπου υπάρχει και το Κολ ντε λα Μπονέτ, το υψηλότερο σημείο του φετινού Tour στα 2.802 μ.) και στο 20ο ετάπ στο Κολ ντε λα Κιγιόλ, τα φαβορί θα έχουν την ευκαιρία για επιθέσεις, αν όμως η γενική δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα, στο 21ο και τελευταίο ετάπ υπάρχει το δεύτερο χρονόμετρο στη Νίκαια, μήκους 35 χιλιομέτρων, σε μια πολύ τεχνική και απαιτητική διαδρομή. Ο φετινός Γύρος Γαλλίας δίνει μεγάλο πλεονέκτημα στους all-rounders – αλλά και τον Βίνγκεγκορντ – με τα 59 χιλιόμετρα ατομικής χρονομέτρησης (τα περισσότερα την τελευταία δεκαετία), συγκεντρώνει 52.000 υψομετρικά (3.000 λιγότερα από πέρυσι), έχει επτά ετάπ που θα μπορούσαν να καταλήξουν σε μαζικό σπριντ, επτά ετάπ βουνών και πέντε ανηφορικούς τερματισμούς.
Για πρώτη φορά μετά το 2016, θα έχουμε και πάλι “fantastic four” στον αγώνα (τότε ήταν οι Φρουμ, Κιντάνα, Κονταδόρ και Νίμπαλι), δηλαδή τους Γιόνας Βίνγκεγκορντ (Visma), Ταντέι Πογκάτσαρ (UAE), Πρίμος Ρόγκλιτς (Bora) και Ρέμκο Έβενπουλ (Soudal). Ο Ρόγκλιτς επιστρέφει με καινούργια ομάδα, ο Έβενπουλ τρέχει για πρώτη φορά στην καριέρα του το Tour, ο Πογκάτσαρ θα έχει ήδη τρέξει το Giro και ο Βίνγκεγκορντ – για μια ακόμη χρονιά – θα έχει ως αποκλειστικό του στόχο την κίτρινη φανέλα. Αν και είναι πολύ νωρίς, ο Δανός είναι το μεγάλο φαβορί, του ταιριάζουν τα χρονόμετρα, αλλά και τα βουνά, που φέτος στην πλειοψηφία τους είναι μεγάλες σε χλμ ανηφόρες με σταθερές κλίσεις, τερέν στο οποίο πάντα πρωταγωνιστεί. Ο Βίνγκεγκορντ σίγουρα έχει βάλει σε κόκκινο κύκλο το ετάπ με τον χωματόδρομο (9), όπου θα προσπαθήσει να μην έχει απώλειες.
Δεν θα έχει στην ομάδα του τους Βαν Άερτ και Βαν Χόιντονκ, όμως η Visma διαθέτει μεγάλο βάθος στο ρόστερ της και αναμένεται να τους αντικαταστήσει επάξια. Το σίγουρο είναι ότι θα έχει μαζί του τον Σεπ Κους και μια πολύ δυνατή ομάδα, για να διεκδικήσει το τρίτο συνεχόμενο Tour. Περνάμε στον Πογκάτσαρ και την UAE, που επίσης θα κατεβάσει μια πανίσχυρη ομάδα για να υποστηρίξει τον αρχηγό της στην προσπάθειά του να ανακτήσει τα σκήπτρα στη Γαλλία, μετά από δυο σερί δεύτερες θέσεις. Το θέμα με τον Σλοβένο είναι ότι για πρώτη φορά στην καριέρα του θα τρέξει δυο μεγάλους γύρους και μάλιστα συνεχόμενους. Πολλά θα εξαρτηθούν από το πόσο «ξεκούραστα» ή όχι θα ολοκληρώσει το Giro, από το τέλος του οποίου (26/5), μέχρι το ξεκίνημα του Tour (29/6), θα μεσολαβήσουν 33 ημέρες για αποκατάσταση.
Πέρυσι οι αγωνιστικές ημέρες του Πόγκι πριν τον γύρο Γαλλίας ήταν 22, φέτος θα είναι 31, αλλά σαφώς πιο «μαζεμένες» μέσα στο καλεντάρι. Όμως θα πρέπει να υπενθυμίσω ότι έχουν περάσει 26 χρόνια από την τελευταία φορά που κατακτήθηκε το συγκεκριμένο “double” (1998, Μάρκο Παντάνι), ενώ οι τρεις ποδηλάτες που το δοκίμασαν μέσα στον 21ο αιώνα (Κονταδόρ, Φρουμ και Ντιμουλάν), δεν τα κατάφεραν. Σε πολλές αναλύσεις διαβάζουμε ότι αν κάποιος από τους σημερινούς αθλητές μπορεί να το πετύχει, αυτός είναι ο Πογκάτσαρ. Θα συμφωνήσω, προσθέτοντας όμως και τον Βίνγκεγκορντ, πιστεύω ότι και ο Δανός διαθέτει όλα τα εφόδια για να το προσπαθήσει, αν κάποια στιγμή το αποφασίσει.
Ο Πρίμος Ρόγλιτς, πλέον με τη φανέλα της Bora Hansgrohe, παρουσιάζεται έτοιμος για τη μεγάλη πρόκληση της καριέρας του, να κερδίσει επιτέλους τον μοναδικό μεγάλο γύρο που του αντιστέκεται, το Tour. Να ανοίξω εδώ μια μικρή παρένθεση για να σταθώ σε δυο φράσεις του Σλοβένου, στη διάρκεια της περσινής σεζόν. Η πρώτη, αμέσως μετά την κατάκτηση του Giro, σε ερώτηση δημοσιογράφου πώς νιώθει που έχει στη συλλογή του όλους τους γύρους εκτός από τον γύρο Γαλλίας: «Το γνωρίζω, δεν με απασχολεί, είμαι απόλυτα ικανοποιημένος με όσα έχω κερδίσει». Η δεύτερη, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της Vuelta και τη νίκη του Κους: «Η Jumbo Visma είναι η ιδανική ομάδα για να εκπληρώσω όλες τις φιλοδοξίες μου».
Για να είμαι ειλικρινής, γνωρίζοντας την άψογη σχέση του Ρόγκλα με την ομάδα του και διαβάζοντας αυτές τις δυο δηλώσεις, ήμουν σίγουρος ότι θα συνέχιζε στους «Ολλανδούς». Το είχα υποστηρίξει και στις μεταδόσεις του Eurosport στο Tour και – κυρίως – στη Vuelta, έχοντας πιστέψει ότι είχε συμβιβαστεί με την ιδέα ότι πιθανότατα θα ολοκλήρωνε την καριέρα του χωρίς να κατακτήσει την κίτρινη φανέλα. Όμως τελικά ο Ρόγκλιτς με διέψευσε πανηγυρικά. Αποδείχτηκε ότι το Tour είναι μια εκκρεμότητα με την οποία έχει ανοιχτούς λογαριασμούς. Και ήταν ειλικρινής όταν έλεγε πως η σκέψη να πάει σε άλλη ομάδα για να κατέβει στον Γύρο Γαλλίας ως μοναδικός αρχηγός, υπήρχε στο μυαλό του πολύ πριν τη Vuelta, μάλλον από τη στιγμή που η Jumbo έκανε τον προγραμματισμό της για το 2023 και του είχε αναθέσει να τρέξει Giro και Vuelta, όχι όμως Tour.
Η ουσία είναι – και κλείνω εδώ την παρένθεση – ότι ο Σλοβένος, μετά από μια άκρως πετυχημένη οκταετία στην Jumbo, αποφάσισε να αλλάξει «στρατόπεδο», κάνοντας παράλληλα και την καλύτερη επιλογή σε ό,τι αφορά την καινούργια του ομάδα. Η Bora διαθέτει ένα αξιόπιστο ρόστερ, μέσα από το οποίο θα δημιουργηθεί μια πολύ δυνατή σύνθεση για να πλαισιώσει τον νέο αρχηγό της στον Γύρο Γαλλίας. Οι επιλογές είναι πολλές και καλές (Μπούχμαν, Ιγκίτα, Χίντλεϊ, Γιούνγκελς, Κέμνα, Μαρτίνες, Σάχμαν, Βλάσοφ κλπ), τα χρονόμετρα είναι στα υπέρ του, βέβαια λείπουν από τον φετινό σχεδιασμό οι μικρές εκρηκτικές ανηφόρες που ταιριάζουν στο προφίλ του, όμως αν ο Ρόγκλιτς καταφέρει να μείνει μακριά από δυσάρεστα απρόοπτα, τότε σίγουρα θα είναι ένα από τα φαβορί και ένας επιπλέον πονοκέφαλος για τους Βίνγκεγκορντ και Πογκάτσαρ.
Κλείνουμε την ενότητα των διεκδικητών, με τον τέταρτο της παρέας, τον Ρέμκο Έβενπουλ, ο οποίος θα κάνει φέτος την παρθενική του εμφάνιση στον γύρο Γαλλίας. Προσωπικά δεν τον τοποθετώ ανάμεσα στα φαβορί, αλλά σίγουρα στο υπ’ αριθμόν ένα αουτσάιντερ. Απέναντι στους υπόλοιπους τρεις (τον Δανό και τους δυο Σλοβένους) υστερεί στην εμπειρία του συγκεκριμένου αγώνα, στα μεγάλα βουνά (μέχρι αποδείξεως του εναντίου) και στη δυναμική της ομάδας. Η Soudal πραγματοποίησε μόλις δυο σημαντικές μεταγραφές, κατά πρώτο λόγο του Μίκελ Λάντα (θα είναι ο κατ’ εξοχήν βοηθός του νεαρού Βέλγου στα βουνά) και κατά δεύτερο του Τζάνι Μοσκόν (για τα υπόλοιπα τερέν).
Προφανώς οι υπεύθυνοι θα πλαισιώσουν τον αρχηγό τους με ό,τι καλύτερο υπάρχει στο ρόστερ (πλην Αλαφιλίπ), και πάλι όμως θα υστερεί απέναντι σε Visma, UAE και Bora. Στα υπέρ του τα δυο χρονόμετρα, από εκεί και μετά ακόμα και ο ίδιος δεν γνωρίζει μέχρι πού μπορεί να φτάσει, αφού θα βρεθεί σε τελείως αχαρτογράφητα νερά. Μια θέση πάντως στο βάθρο, θα είναι μεγάλη επιτυχία. Φυσικά, εκτός από τους “fantastic four”, θα υπάρξουν και άλλα μεγάλα ονόματα στην εκκίνηση της Φλωρεντίας, όλα όμως με τον τίτλο του αουτσάιντερ και με πολύ δύσκολη αποστολή στο να βρουν θέση στο τελικό βάθρο της Νίκαιας. Θα ξεχωρίσουμε τον Ρίτσι Καραπάς (EF), τον Κάρλος Ροντρίγκεθ (Ineos), τον Τέιο Γκέιγκεν Χαρτ (Lidl Trek), τον Ενρίκ Μας (Movistar) και τον Σάιμον Γέιτς (Jayco AlUla).
Τέλος, κλείνοντας την ενότητα του Tour, να αναφέρουμε και την παρουσία εκεί του Μαρκ Κάβεντις (Astana), ο οποίος υπό την καθοδήγηση του Βασίλη Αναστόπουλου, θα προσπαθήσει να κατακτήσει την πολυπόθητη 35η νίκη του σε ετάπ του Tour, για να μείνει μόνος στην κορυφή, αφήνοντας πίσω του τον θρύλο Έντι Μερξ. Η αποστολή του δεν θα είναι εύκολη, στα 39 του χρόνια θα αντιμετωπίσει την αφρόκρεμα των σπρίντερ (Φίλιπσεν, Γιάκομπσεν, Ντεμάρ, Πέντερσεν, Χρούνεβεχεν κλπ), όμως το «τρένο» του είναι πανίσχυρο (Μπαλερίνι, Μπολ, Μορκόφ), η εμπειρία του μοναδική και η θέλησή του χαλύβδινη. Οι προσπάθειές του θα είναι σίγουρα από τα highlights του αγώνα.
Vuelta a España 2024
Η 79η Vuelta θα διεξαχθεί από τις 17 Αυγούστου μέχρι τις 8 Σεπτεμβρίου. Οι Ισπανοί, για μια ακόμη χρονιά, εμπιστεύονται το γνωστό τους σενάριο με τους πολλούς τερματισμούς σε ανηφόρα, εννιά συνολικά για τη φετινή διοργάνωση, η οποία θα εκκινήσει από τη Λισαβόνα με ένα ατομικό χρονόμετρο 12 χλμ και θα ολοκληρωθεί στη Μαδρίτη με ένα ακόμη ετάπ ατομικής χρονομέτρησης, μήκους 22 χιλιομέτρων. Η Vuelta είχε τελειώσει ξανά με χρονόμετρο το 2021 και το 2014 (και τις δυο φορές στο Σαντιάγο δε Κομποστέλα), όμως η τελευταία φορά που αυτό είχε συμβεί στην ισπανική πρωτεύουσα, ήταν πριν 20 χρόνια, στη διοργάνωση του 2004. Μετά τα πρώτα τρία ετάπ (όλα σε πορτογαλικό έδαφος), μόλις το πελοτόν περάσει τα σύνορα, θα ξεκινήσουν και οι δυσκολίες με τον πρώτο ανηφορικό τερματισμό στο Πίκο Βιγιουέρκας (με 3 χλμ σε τσιμέντο και την ανώτατη κλίση να φτάνει στο 16%).
Συνολικά υπάρχουν οκτώ ετάπ βουνών και ακόμη πέντε μέσης δυσκολίας, κάτι που σημαίνει ότι μόλις έξι ετάπ θα έχουν πιθανότητες να τελειώσουν σε μαζικό σπριντ. Οι αθλητές θα συναντήσουν γνωστές ανηφόρες, όπως το Λάγος δε Κοβαδόνγκα (16), το Κουίτου Νέγκρου (15), το Ανκάρες (13) και το Πικόν Μπλάνκο (20), αλλά και την Μανθανέδα (12) και το Μονκαλβίγιο (19), αυτές οι δυο τελευταίες ως ανηφόρες τερματισμού σε ετάπ “unipuerto” (χωρίς δηλαδή άλλα βουνά στη διαδρομή). Τα δυο χρονόμετρα δεν παρουσιάζουν τεχνικές δυσκολίες και απευθύνονται στους σπεσιαλίστες αυτού του τερέν, με τους διοργανωτές να ελπίζουν ότι στα 22 χιλιόμετρα του τελευταίου ετάπ θα κριθεί και ο τελικός νικητής.
Το «βασιλικό» ετάπ του φετινού γύρου Ισπανίας, είναι το 20ο, στα 171 χλμ του οποίου, οι ποδηλάτες θα ανέβουν επτά βαθμολογούμενες ανηφόρες, καταλήγοντας στο 1ης κατηγορίας Πικόν Μπλάνκο (8,5 χλμ στο 9,2%, με αρκετά σημεία να φτάνουν στο 17% και 18%). Οι διοργανωτές δεν έχουν βάλει ούτε ένα «200άρι» ετάπ, ενώ τα συνολικά χιλιόμετρα του Γύρου είναι 3.261, αρκετά λιγότερα από του Giro (3.450) και του Tour (3.492). Οι δυσκολίες είναι μοιρασμένες και στις τρεις εβδομάδες, ειδικά όμως η δεύτερη και η τρίτη δεν προσφέρουν ούτε μια ανάσα χαλάρωσης στους αθλητές, αφού στις συνολικά 12 αγωνιστικές ημέρες, υπάρχει μόνο ένα σχετικά επίπεδο ετάπ (17). Ας περάσουμε τώρα στους διεκδικητές της κόκκινης φανέλας, αυτούς που γνωρίζουμε τουλάχιστον, αφού είναι πολύ νωρίς για να ξέρουμε όλα τα μεγάλα ονόματα που θα συμμετάσχουν.
Παρών θα είναι ο περσινός νικητής, Σεπ Κους (Visma), ο οποίος φέτος θα κατέβει ως αρχηγός της ομάδας, θέλοντας να υπερασπιστεί τον περσινό του τίτλο. Τον βολεύουν τα λίγα χιλιόμετρα του χρονομέτρου (34 συνολικά) και τα πολλά βουνά, το ερώτημα είναι πού θα βρει τα 3-4 λεπτά που κέρδισε πέρυσι από όλα τα υπόλοιπα φαβορί στο Χαβαλάμπρε, χτίζοντας πάνω σε αυτά το μεγάλο πλεονέκτημα που του έδωσε τελικά τη νίκη. Σαφώς θα κατέβει με διαφορετικό πλάνο, θα έχει μια δυνατή ομάδα στη διάθεσή του και έχοντας αποδείξει την αναμφισβήτητη αξία του, συγκαταλέγεται ανάμεσα στα φαβορί. Μένει βέβαια να επιβεβαιωθεί η συμμετοχή ή όχι του Βίνγκεγκορντ στη Vuelta (ήδη γνωρίζουμε ότι ο Δανός βλέπει θετικά την επιστροφή του στην Ισπανία), αν τελικά τρέξει, θεωρώ ότι θα το κάνει για να κερδίσει, σε καμία περίπτωση δεν τον βλέπω να παίζει και πάλι τον ρόλο του βοηθού.
Πέρα από τη Visma, γνωρίζουμε ότι η Movistar θα κατεβάσει και τους δυο αρχηγούς της, Ενρίκ Μας και Νάιρο Κιντάνα, η Soudal Quickstep τον Μίκελ Λάντα, η UAE θα παρουσιαστεί με τριπλή αρχηγία (Ζοάο Αλμέιντα, Άνταμ Γέιτς και Μαρκ Σολέρ), η Groupama FDJ θα έχει τον Νταβίντ Γκοντί, η Ineos ίσως τον Κάρλος Ροντρίγκεθ και σίγουρα τον Έγαν Μπερνάλ, η Lidl Trek τον Ματίας Σκελμόζε και η Cofidis τον Γκιγιόμ Μαρτάν. Φυσικά πολλά θα εξαρτηθούν από το πώς θα ολοκληρώσουν κάποια μεγάλα ονόματα το Tour, αφού σε περίπτωση αποτυχίας τους, θα είναι πιθανό να θελήσουν να «σώσουν» τη σεζόν, τρέχοντας στην Ισπανία. Τέλος, δεν είναι καθόλου απίθανο να δούμε τον Ρόγκλιτς στην εκκίνηση της Λισαβόνας, σε μια ακόμη προσπάθεια να φτάσει στην τέταρτη νίκη-ρεκόρ, στον αγώνα τον οποίο έχει ήδη κερδίσει τρεις φορές στο παρελθόν (2019-2021).
In loving memory…
Το 2023, εκτός από αγωνιστική δράση, νίκες και θριάμβους, άφησε πίσω του δυστυχώς και πολύ άσχημες ειδήσεις. Στις 15 Ιουνίου, κατά τη διάρκεια του 5ου ετάπ του γύρου της Ελβετίας, ο Ελβετός ποδηλάτης της Bahrain Victorious, Τζίνο Μέντερ, είχε μια άσχημη πτώση σε ένα κατηφορικό σημείο της διαδρομής. Μεταφέρθηκε σε κοντινό νοσοκομείο, χωρίς τις αισθήσεις του και την επομένη υπέκυψε στα τραύματά του, σε ηλικία μόλις 26 ετών. Ο Μέντερ είχε κερδίσει ένα ετάπ στο Giro του 2021, ενώ την ίδια χρονιά είχε κατακτήσει τη λευκή φανέλα του καλύτερου νέου αθλητή στη Vuelta. Η Bahrain αποσύρθηκε από τη συνέχεια του γύρου Ελβετίας, ενώ οι σοκαρισμένοι από το γεγονός, συναθλητές του, αφιέρωσαν στη μνήμη του τις τρεις νίκες που κατέκτησαν στο Tour de France, λίγες εβδομάδες αργότερα.
Στις 23 Αυγούστου, σειρά είχε ένα ακόμη δράμα, όταν ο Βέλγος ποδηλάτης της Lotto Dstny Development Team, Τάιλ Ντε Ντέκερ, ενώ βρισκόταν σε δρόμο κοντά στην Αμβέρσα, κάνοντας προπόνηση, χτυπήθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, αλλά δυο μέρες αργότερα υπέκυψε στα τραύματά του, στα 22 του χρόνια. Ο Ντε Ντέκερ, νικητής τον Μάιο του 2023 στο Παρί-Ρουμπέ U23, θα αγωνιζόταν από φέτος στην πρώτη ομάδα της Lotto Dstny, όμως η μοίρα του επιφύλαξε αυτή την τραγική κατάληξη. Δυο μέρες μετά τον θάνατό του, ο Αντρέας Κρον της Lotto, κέρδισε το 2ο ετάπ της Vuelta και του αφιέρωσε τη νίκη.
Οι «αποχαιρετισμοί στα όπλα»
Το 2023 ήταν η τελευταία αγωνιστική χρονιά για πολλούς και μεγάλους ποδηλάτες που με την παρουσία τους σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή. Πάνω-πάνω στη λίστα φυσικά, ο Πέτερ Σάγκαν, ο απόλυτος «ροκ σταρ» του πελοτόν την τελευταία 15ετία. Ο Σλοβάκος υπήρξε μια κατηγορία μόνος του, με το σόου που πρόσφερε σε κάθε αγώνα, είτε με τις «τρέλες» του, είτε με τις αγωνιστικές του ικανότητες. Ένας αθλητής που σημάδεψε την εποχή του, που έφερε πολλούς νέους φαν στην ποδηλασία, που αγαπήθηκε από τους φιλάθλους και πέτυχε πολύ μεγάλες διακρίσεις στην καριέρα του, την οποία ολοκλήρωσε με 121 νίκες!
Ξεχωρίζουν φυσικά τα τρία σερί Παγκόσμια πρωταθλήματα δρόμου αντοχής (2015-2017, ο μόνος στην ιστορία που έχει πετύχει κάτι τέτοιο), ο Γύρος της Φλάνδρας (2016) και το Παρί-Ρουμπέ (2018), τα 18 ετάπ σε μεγάλους γύρους (12 στο Tour, 2 στο Giro, 4 στη Vuelta), οι επτά πράσινες φανέλες στο Tour (απόλυτο ρεκόρ) και το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα αντοχής δρόμου (2016). Ο Σάγκαν συνδύασε επιτυχίες ως σπρίντερ, ως puncheur και ως σπεσιαλίστας στις κλασικές, παρουσιάζοντας μια αξιοζήλευτη σταθερότητα σε όλα τα τερέν του Γύρου Γαλλίας, όπου – ό,τι και αν προσπάθησαν οι διοργανωτές – κέρδισε τη φανέλα των πόντων με κάθε πιθανό τρόπο. Θα μας λείψει, αλλά είναι πιθανό να τον δούμε φέτος το καλοκαίρι στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο cross country (XC) της ορεινής ποδηλασίας (mountain bike).
Συνεχίζουμε με τον Τιμπό Πινό, μάλλον τον πιο αγαπητό ποδηλάτη των Γάλλων την τελευταία δεκαετία. Ένας ικανότατος – «παλαιάς κοπής» – ανηφορίστας, θεαματικός, επιθετικός, αρκετές φορές άτυχος, χωρίς εκείνο το «κάτι παραπάνω» σε πολλές κρίσιμες στιγμές, αλλά πάντα χαμογελαστός και πεισματάρης, μπόρεσε να ανέβει μόνο μια φορά σε βάθρο μεγάλου γύρου, στην 3η θέση του Tour του 2014, τότε που κέρδισε και τη λευκή φανέλα του καλύτερου νέου αθλητή. Πήρε νίκες σε ετάπ και των τριών μεγάλων γύρων (3 στο Tour, 1 στο Giro, 2 στη Vuelta), κατέκτησε ένα «μνημείο» (Λομβαρδία 2018) και πέρυσι πήρε τη φανέλα των βουνών στο Giro. Στη διάρκεια του περσινού Tour, γνώρισε την αποθέωση από τους Γάλλους φιλάθλους, με αποκορύφωμα το απίστευτο πάρτι που στήθηκε προς τιμήν του στο 20ο ετάπ στην ανηφόρα του Πετί Μπαλόν. Ξεκίνησε και ολοκλήρωσε την επαγγελματική του καριέρα στην ίδιο ομάδα, την Groupama FDJ.
Περνάμε στον Γκρεγκ Βαν Άβερματ, έναν από τους κορυφαίους puncheur και σπεσιαλίστες των κλασικών της γενιάς του. Ο Βέλγος γνώρισε τη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του το 2016, όταν κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο στο αγώνισμα του δρόμου αντοχής. Άλλες σημαντικές διακρίσεις του ήταν το Παρί-Ρουμπέ (2017), το Τιρένο-Αντριάτικο (2016), τα δυο ετάπ στο Γύρο Γαλλίας (όπου φόρεσε για έντεκα συνολικά μέρες την κίτρινη φανέλα το 2016 και το 2018), καθώς και η φανέλα των πόντων συν ένα ετάπ στη Vuelta του 2008. Ένας χαρισματικός αθλητής, φοβερά εκρηκτικός στην ακμή του, με δυνατό σπριντ, αλλά και πρωταγωνιστής στα ξεκολλήματα, διακρίθηκε στη Φλάνδρα και το Παρί-Ρουμπέ (6 συνολικά βάθρα), ενώ πήρε νίκες σε μονοήμερους όπως το Omloop Het Nieuwsblad (2016 & 2017), το E3 Saxo Bank (2017) και το Gent-Wevelgem (2017).
Επόμενος στη λίστα ο Ρόαν Ντένις, ο Αυστραλός ποδηλάτης που έφερε τις μεγαλύτερες νίκες της καριέρας του στην ατομική χρονομέτρηση, κατακτώντας δυο Παγκόσμια πρωταθλήματα (2018 & 2019) και ένα χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιο το 2021 στο Τόκιο. Επίσης κατέκτησε άλλα πέντε μετάλλια (2 χρυσά, 2 ασημένια και 1 χάλκινο) σε Παγκόσμια πρωταθλήματα στην ομαδική χρονομέτρηση (όλα με την BMC). Ο Ντένις κέρδισε ετάπ και στους τρεις μεγάλους γύρους (1 στο Tour, 1 στο Giro και 2 στη Vuelta), ενώ το 2015 κατέρριψε το ρεκόρ της ώρας (52.491 μ.). Στις 31 Δεκεμβρίου του 2023 συνελήφθη από την αυστραλιανή αστυνομία, κατηγορούμενος ότι προκάλεσε τον θάνατο της συζύγου του, Μελίσα Χόσκινς, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, λόγω επικίνδυνης οδήγησης. Αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση και η δίκη θα ξεκινήσει τον ερχόμενο Μάρτιο.
Πέρα από αυτή την τετράδα, είχαμε κάποιους αθλητές ακόμη – όχι με το ειδικό βάρος των προηγούμενων, αλλά σίγουρα με τη δική τους προσφορά στο άθλημα – που επίσης ολοκλήρωσαν την αγωνιστική τους παρουσία μέσα στο 2023. Έχουμε ήδη αναφερθεί στον Νάταν Βαν Χόιντονκ και τα καρδιακά του προβλήματα, που τον υποχρέωσαν να αποσυρθεί πρόωρα από την αγωνιστική δράση. Ο Τσέχος Ζντένεκ Στίμπαρ, με νίκες σε ετάπ του Tour και της Vuelta, ολοκλήρωσε στα 38 του την καριέρα του. Το ίδιο και ο Νοτιοαφρικανός Ντάριλ Ίμπεϊ, νικητής ενός ετάπ στο Tour και δυο φορές του Tour Down Under, που κατέκτησε και δυο μετάλλια (ένα ασημένιο και ένα χάλκινο) σε Παγκόσμια πρωταθλήματα στην ομαδική χρονομέτρηση. Και κλείνουμε με δυο Γάλλους, τον Τόνι Γκαλοπάν (που κέρδισε ένα ετάπ στο Tour, ένα στη Vuelta και την κλασική του Σαν Σεμπαστιάν) και τον Νασέρ Μπουχανί, σπρίντερ με 3 νίκες σε ετάπ του Giro (συν τη φανέλα των πόντων το 2014), 3 νίκες σε ετάπ της Vuelta και βέβαια αναρίθμητα περιστατικά με αντίπαλους ποδηλάτες λόγω της προβληματικής συμπεριφοράς του.
πηγη:oneman