Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα θα επικεντρωθεί στον εορτασμό της 25ης επετείου από την υιοθέτηση της Σύµβασης σχετικά µε τις χειρότερες µορφές παιδικής εργασίας (1999, αριθ. 182). Αποτελεί επίσης μια ευκαιρία υπενθύμισης σε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς να βελτιώσουν την εφαρμογή των δύο θεμελιωδών συμβάσεων για την παιδική εργασία – της σύμβασης αριθ. 182 και της σύμβασης αριθ. 138 σχετικά με την ελάχιστη ηλικία για την πρόσβαση στην απασχόληση ή την εργασία (1973).
Παρόλο που έχουν γίνει σημαντικά βήματα για τη μείωση της παιδικής εργασίας με την πάροδο του χρόνου, τα τελευταία χρόνια οι παγκόσμιες σταθερές τάσεις έχουν ανατραπεί, γεγονός που υπογραμμίζει την επιτακτική ανάγκη να επισπευσθούν οι προσπάθειες για την εξάλειψη της παιδικής εργασίας σε όλες τις εκφάνσεις της.
Με την υιοθέτηση του στόχου 8.7 για τη βιώσιμη ανάπτυξη, η διεθνής κοινότητα δεσμεύτηκε για την εξάλειψη της παιδικής εργασίας σε όλες τις μορφές της έως το 2025.
Τώρα είναι η ώρα να κάνουμε την εξάλειψη της παιδικής εργασίας πραγματικότητα!
Αυτή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας, 12 Ιουνίου 2024, απευθύνουμε έκκληση για:
- Την αποτελεσματική εφαρμογή της Σύμβασης αριθ. 182 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ) για τις χειρότερες μορφές παιδικής εργασίας,
- Την ενίσχυση της εθνικής, περιφερειακής και διεθνούς δράσης για τον τερματισμό της παιδικής εργασίας σε όλες τις μορφές της, συμπεριλαμβανομένων των χειρότερων μορφών, μέσω της υιοθέτησης εθνικών πολιτικών και της αντιμετώπισης των βαθύτερων αιτιών, όπως ζητείται στην Πρόσκληση για δράση του 2022 στο Ντέρμπαν,
- Καθολική επικύρωση και αποτελεσματική εφαρμογή της Σύμβασης αριθ. 138 της ΔΟΕ για την ελάχιστη ηλικία, η οποία, μαζί με την καθολική επικύρωση της Σύμβασης αριθ. 182 της ΔΟΕ για τις χειρότερες μορφές παιδικής εργασίας που επιτεύχθηκε το 2020, θα παράσχει σε όλα τα παιδιά νομική προστασία έναντι όλων των μορφών παιδικής εργασίας.
Κυριαρχία της παιδικής εργασίας
Από το 2000, επί σχεδόν δύο δεκαετίες, ο κόσμος σημείωνε σταθερή πρόοδο στη μείωση της παιδικής εργασίας.
Όμως, τα τελευταία χρόνια, οι συγκρούσεις, οι κρίσεις και η πανδημία COVID-19, έχουν οδηγήσει περισσότερες οικογένειες στη φτώχεια – και έχουν αναγκάσει εκατομμύρια περισσότερα παιδιά να εργαστούν ως θύματα της παιδικής εργασίας.
Η οικονομική ανάπτυξη δεν ήταν επαρκής, ούτε αρκετά συμπεριληπτική, για να ανακουφίσει την πίεση που νιώθουν πάρα πολλές οικογένειες και κοινότητες και που τις ωθεί στην παιδική εργασία.
Σήμερα, 160 εκατομμύρια παιδιά εξακολουθούν να είναι θύματα παιδικής εργασίας, δηλαδή σχεδόν ένα στα δέκα παιδιά παγκοσμίως.
Η Αφρική κατέχει την υψηλότερη θέση μεταξύ των περιοχών τόσο ως προς το ποσοστό των παιδιών που εκτίθενται στην παιδική εργασία – το ένα πέμπτο – όσο και ως προς τον απόλυτο αριθμό των παιδιών που υποβάλλονται σε παιδική εργασία – 72 εκατομμύρια.
Η Ασία και ο Ειρηνικός κατατάσσονται στη δεύτερη υψηλότερη θέση και στις δύο αυτές μετρήσεις – το 7% του συνόλου των παιδιών και 62 εκατομμύρια σε απόλυτο αριθμό αποτελούν αντικείμενο παιδικής εργασίας στην περιοχή αυτή.
Οι περιοχές της Αφρικής, της Ασίας και του Ειρηνικού αντιπροσωπεύουν μαζί σχεδόν εννέα στα δέκα παιδιά που εκτίθενται στην παιδική εργασία παγκοσμίως.
Ο υπόλοιπος πληθυσμός της παιδικής εργασίας κατανέμεται μεταξύ της Αμερικής (11 εκατομμύρια), της Ευρώπης και της Κεντρικής Ασίας (6 εκατομμύρια) και των Αραβικών Κρατών (1 εκατομμύριο).
Όσον αφορά τη συχνότητα της παιδικής εργασίας, το 5% των παιδιών απασχολούνται στην Αμερική, το 4% στην Ευρώπη και την Κεντρική Ασία και το 3% στα Αραβικά Κράτη.
Ενώ το ποσοστό των παιδιών που εκτίθενται στην παιδική εργασία είναι υψηλότερο στις χώρες χαμηλού εισοδήματος, ο αριθμός τους είναι στην πραγματικότητα μεγαλύτερος στις χώρες μεσαίου εισοδήματος.
Το 9% του συνόλου των παιδιών σε χώρες με χαμηλότερο μεσαίο εισόδημα και το 7% του συνόλου των παιδιών σε χώρες με υψηλότερο μεσαίο εισόδημα, υφίστανται παιδική εργασία.
Τα στατιστικά στοιχεία σχετικά με τον απόλυτο αριθμό των παιδιών που απασχολούνται στην παιδική εργασία σε κάθε εθνική εισοδηματική ομάδα δείχνουν ότι 84 εκατομμύρια παιδιά, που αντιστοιχούν στο 56% του συνόλου, ζουν στην πραγματικότητα σε χώρες μεσαίου εισοδήματος και επιπλέον 2 εκατομμύρια ζουν σε χώρες υψηλού εισοδήματος.
