Την συνομιλία δύο σπουδαίων ρευμάτων της ελληνικής ζωγραφικής εξερευνά η έκθεση «Δάσκαλοι και Επίγονοι» που παρουσιάζεται στην Γκαλερί Σκουφά έως τις 9 Δεκεμβρίου.
Η Γενιά του ’30 και η Γενιά του ’60 έχουν περισσότερα κοινά από ό,τι μπορεί κάποιος να αντιληφθεί με την πρώτη ματιά. Με τον τίτλο «Δάσκαλοι και Επίγονοι» η έκθεση αποκαλύπτει ακριβώς αυτή τη σχέση που καλλιεργήθηκε από τη μία εποχή στην άλλη και αφηγείται κομμάτι της ιστορίας της ελληνικής τέχνης.
Ξεκινώντας από την Γενιά του ’30 και με έργα του Γιάννη Τσαρούχη, Διαμαντή Διαμαντόπουλου, Γιάννη Μόραλη και Νίκου Νικολάου μπορεί κανείς να διακρίνει τις επιρροές από την ελληνική ζωγραφική, καθώς και την παραδοσιακή και Αρχαία Ελληνική τέχνη, σε συνδυασμό με τα μοντερνιστικά ρεύματα της εποχής.
Γιάννης Τσαρούχης @ ΔΤ
Το ζήτημα της «ελληνικότητας» είναι πρωταρχικό σε αυτήν την γενιά καλλιτεχνών. Στα έργα κυριαρχούν οι συμβολισμοί στις μορφές, οι οποίες βασίζονται στη διάπλαση του σχεδίου, καθώς και η αναπαράσταση της φύσης και του τοπίου
Στον αντίποδα, παρουσιάζονται έργα της Γενιάς του ΄60, των καλλιτεχνών: Νίκου Στεφάνου, Αλέκου Φασιανού και Βασίλη Σπεράντζα που για περίπου μια δεκαετία συνεργάστηκαν στο ατελιέ της Καλλιθέας – όπως έμεινε γνωστό, σημαδεύοντας όχι μόνο την εξέλιξη της ζωγραφικής τους αλλά και επηρεάζοντας την εξέλιξη της τέχνης στην Ελλάδα.
Εξοικειωμένοι με τα ρεύματα και τις τάσεις του 20ου αιώνα, υπήρξαν άρρηκτα συνδεδεμένοι με τη γενιά του ’30 και διατηρώντας κάποια από τα διδάγματα της προηγούμενης γενιάς έμειναν πιστοί στην παραστατική αλλά όχι αναπαραστατική ζωγραφική, προχωρώντας σε σχηματική απλοποίηση και εμπλουτίζοντάς τη με εξπρεσιονιστικά και σουρεαλιστικά στοιχεία.
Στο σύνολο τους, και οι δύο γενιές καλλιτεχνών χαρακτηρίζονται για τη λιτότητα και το λυρισμό τους, χαρακτηριστικά τα οποία αφομοιώνονται διαφορετικά από τον κάθε καλλιτέχνη. Η συμβολή τους στην διαμόρφωση της Νεοελληνικής τέχνης και των τάσεων της εποχής υπήρξε καθοριστική από τους μεν και τους δε.
πηγη:powergame