Αν έπρεπε να βάλουμε τις γειτονιές της Αθήνας σε σειράς εμβληματικότητας, τότε τα Εξάρχεια θα ήταν σίγουρα στο top 3. Η ομολογουμένως πιο μποέμ συνοικίας της Αθήνας μετρά σχεδόν δύο αιώνες ζωής, αφού άρχισε να κατοικείται στα μέσα του 19ου αιώνα και έχει καταφέρει να συνδέσει το όνομά της με μερικούς από τους επιδραστικότερους καλλιτέχνες της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Τα Εξάρχεια ενέπνευσαν την ποίηση της Κατερίνας Γώγου και στην πλατεία τους τραγουδούσε ο Νικόλας Άσιμος, ενώ ο Παύλος Σιδηρόπουλος τα είχε διαλέξει για γειτονιά του. Οι 3 «Άγιοι των Εξαρχείων» ήταν λίγοι μόνο από τους ποιητές, ηθοποιούς, τραγουδιστές, αλλά και απλούς ανθρώπους που αναζήτησαν καταφύγιο στη μοναδική ίσως συνοικία της πρωτεύουσας, στην οποία όλοι ήταν καλοδεχούμενοι. Ακόμα κι αν η γειτονιά έχει αρχίσει να αλλάζει, αυτή η αίσθηση της φιλοξενίας παραμένει ίδια.
Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να κάνουν τα Εξάρχεια σπίτι τους, ακόμα κι αν δεν μεγάλωσαν εκεί.
Ένα διαμέρισμα 140 τ.μ. της δεκαετίας του 1960, τότε που τα Εξάρχεια άρχισαν να αποκτούν τον μποέμ χαρακτήρα τους, ανακαίνισε το αρχιτεκτονικό γραφείο της Ιωάννας Βλαχάκη, προκειμένου να φιλοξενήσει τους νέους του ενοίκους. «Βασικό ζητούμενο της ανακαίνισης ήταν ο σχεδιασμός ενός ενιαίου, φωτεινού και ανάλαφρου χώρου. Παράλληλα, δόθηκε μεγάλη βάση στην δημιουργία μιας άκρως λειτουργικής κουζίνας και στην απανταχού ενσωμάτωση αποθηκευτικών λύσεων», σχολιάζει η αρχιτέκτονας.
«Το studio οριοθέτησε τους χώρους διημέρευσης και διανυκτέρευσης με βάση τον προσανατολισμό· νοτιοανατολικά τοποθετήθηκαν το καθιστικό, η τραπεζαρία και η κουζίνα, ενώ νοτιοδυτικά το λουτρό, το WC, το γραφείο και τα δύο υπνοδωμάτια».
Για την επίτευξη της ροής στους χώρους διημέρευσης γκρεμίστηκαν οι τοίχοι που χώριζαν την κουζίνα, την τραπεζαρία και το καθιστικό. Παράλληλα, το γραφείο της Ιωάννας Βλαχάκη εκμεταλλεύτηκε τον νοτιοδυτικό προσανατολισμό με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός ιδιαιτέρως φωτεινού χώρου. «Τα προϋπάρχοντα ξύλινα πατώματα διατηρήθηκαν στην ολότητά τους, και η ίδια λογική ακολουθήθηκε στο μαρμάρινο νεροχύτη της κουζίνας. Ως συνέχεια του πρωτότυπου αυτού στοιχείου, χρησιμοποιήθηκε μάρμαρο Διονύσου, το οποίο συνδυάστηκε με λακαριστό ξύλο και δρυ, ώστε να αποδοθεί η επιθυμητή αίσθηση της άνεσης και οικειότητας», επισημαίνει η ίδια.
Η απρόσκοπτη σύνδεση με την τραπεζαρία επιτεύχθηκε μέσω ενός μπαρ – που συνεχίζει στην τραπεζαρία στα ίδια υλικά λειτουργώντας και σαν έπιπλο για πικάπ, ενώ στη νησίδα που βρίσκεται ανάμεσα στους δύο χώρους σχεδιάστηκε μια αναρτώμενη κατασκευή και ενσωματώθηκαν σκαμπό από δρυ. Οι δύο αυτοί όγκοι αγκαλιάζουν αρμονικά την τραπεζαρία, και σε συνδυασμό με τη ραττάν πλέξη στις καρέκλες αποδίδουν την επιθυμητή θαλπωρή.
«Η ένταξη φυσικών υλικών και υφών στο σαλόνι, όπως τα λινά υφάσματα, το μάρμαρο και το ξύλο, ενισχύουν την επιμελώς ανέμελη αύρα που διέπει όλο το διαμέρισμα», όπως εξηγεί η αρχιτέκτονας. «Οι χώροι διημέρευσης είναι τοποθετημένοι εμπρός του μπαλκονιού, για το οποίο κατασκευάστηκε ένα μεταλλικό τραπέζι με χειροποίητα πλακάκια από τη Φανή Μπουκουβάλα, δημιουργώντας μια ιδιαίτερη ενοποιητική αφήγηση».
Στη νοτιο-ανατολική πλευρά του διαμερίσματος, και συγκεκριμένα για τα δύο υπνοδωμάτια και το γραφείο, ακολουθήθηκε η ίδια σχεδιαστική λογική.
Χτιστά στοιχεία με εσοχές, ντουλάπες με πανέλα και λινό, ένα φωτιστικό από ραττάν και ξύλινα στοιχεία δημιουργούν την ήρεμη ατμόσφαιρα που επιτεύχθηκε στο υπόλοιπο διαμέρισμα.
πηγη:Onemangr