Το περαιτέρω άνοιγμα του ενεργειακού παιχνιδιού στην Αν. Μεσόγειο μετά τη κίνηση της Λιβύης να βγάλει διαγωνισμό για 22 νέα θαλάσσια και χερσαία μπλοκς, χωρίς μάλιστα να παραβιάζει τη «μέση γραμμή» με την Ελλάδα, δημιουργεί νέα δεδομένα στο παιχνίδι των υδρογονανθράκων.
Στη πραγματικότητα, το σήμα που στέλνει η κίνηση της Λιβύης στην ελληνική πλευρά είναι ότι θα πρέπει να επαναξιολογήσει τα δεδομένα, να ζυγίσει ξανά τις από εδώ και πέρα αποφάσεις της και ενδεχομένως να ανοίξει βηματισμό για τις νέες παραχωρήσεις.
Το παιχνίδι στη περιοχή ανοίγει κι άλλο, η πίεση αυξάνεται και νέες περιοχές προσφέρονται, που σημαίνει ότι ο ανταγωνισμός οξύνεται και τα κεφάλαια των μεγάλων θα επιλέξουν τη χώρα εκείνη με το πλέον ελκυστικό σχέδιο.
Οι κρίσιμες αποφάσεις αφορούν καταρχήν τη Chevron. Είναι γνωστό καιρό τώρα ότι η περιοχήν κατεξοχήν ενδιαφέροντος του αμερικανικού κολοσσού βρίσκεται στα νότια της Κρήτης και συμβιβάστηκε με τη «Ν.Πελοπόννησο», ακριβώς επειδή η περιοχή περνά μέσα από το διεκδικούμενο από τη Λιβύη τμήμα του τουρκολιβυκού μνημονίου. Αλλά ο χάρτης με τα 22 οικόπεδα που έβγαλε προς παραχώρηση η κυβέρνηση της Τρίπολης δεν παραβιάζει τη «μέση γραμμή».
Σύμφωνα με μια ανάγνωση, τυχόν καθυστέρηση στην «χωρική επέκταση των ερευνών», όπως ανέφερε η ανακοίνωση του ΥΠΕΝ τον Ιανουάριο για τη Chevron, όταν γνωστοποιήθηκε ότι ενδιαφέρεται για τη Ν.Πελοπόννησο, θα μπορούσε να τη στρέψει νοτιοδυτικότερα, δηλαδή στα νέα λυβικά μπλοκς.
Απλώς, επειδή θέλει να κάνει άνοιγμα στη κυβέρνηση Τραμπ και να προσελκύσει πίσω την Exxon Mobil και τη Chevron που εδώ και καιρό έχουν εγκαταλείψει τη χώρα, έκρινε ότι στη παρούσα φάση δεν τη συμφέρει να πάει σε «σύγκρουση» με την Ελλάδα. Και έτσι ανακοίνωσε τα συγκεκριμένα οικόπεδα.
Και για να μην προκαλέσει αντιδράσεις από την Ελλάδα, με ό,τι εμπλοκή αυτό θα σήμαινε για τις μελλοντικές έρευνες, οι Λίβυοι χάραξαν τα νέα οικόπεδα, περιορίζοντας τα όρια τους εντός της μέσης απόστασης από τις εγγύτερες ελληνικές ακτές, σεβόμενοι το πλήρες δικαίωμα στις εγγύτερες νησιωτικές ακτογραμμές Κρήτης και Γαύδου και αγνοώντας παντελώς το τουρκολιβυκό μνημόνιο.
Κοινός παρονομαστής παντού είναι ότι όλοι δίνουν όλο και μεγαλύτερος βάρος στους χρόνους που διαρκούν οι έρευνες, επιχειρώντας να τους επισπεύσουν, που σημαίνει ότι ο ανταγωνισμός οξύνεται και οι ευκαιρίες για τους big oil στην Αν.Μεσόγειο πολλαπλασιάζονται.
Αυτό άλλωστε που μετρά στο upstream είναι τα χρονοδιαγράμματα έρευνας και ανάπτυξης των κοιτασμάτων που σε πλειάδα παικτών, (Ισραήλ, Αιγυπτο, κλπ.) είναι εντυπωσιακά μικρότερα σε σχέση τα ελληνικά, παρ’ όλο που πρόκειται για πολύ μεγαλύτερες επενδύσεις, καθώς οι παραπάνω έχουν ιστορικό παραγωγής, εμπειρία και knowhow, γεγονός που τους προσδίδει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι της χώρας μας.
energy press