Η άγρια ζωή απειλείται σε πρωτοφανή βαθμό από τις ανθρώπινες δραστηριότητες, αλλά οι έρευνες δείχνουν ότι αν δοθεί χώρος και χρόνος, ακόμη και είδη ζώων και φυτών που βρίσκονται στα πρόθυρα της εξαφάνισης μπορούν να ανακάμψουν.
Μια έκθεση του 2022, που ανατέθηκε από τη μη κερδοσκοπική οργάνωση Rewilding Europe, διαπίστωσε ότι πολλά ευρωπαϊκά είδη πτηνών και θηλαστικών επιστρέφουν, «αναδεικνύοντας την τάση της άγριας ζωής να ανακάμπτει και να αποικίζει ξανά όταν της δίνεται η ευκαιρία», σημειώνει το CNN.
Μερικές φορές, αυτή η ευκαιρία μπορεί να είναι τόσο απλή όσο το να αφήσει ο άνθρωπος ένα μέρος να ανακτηθεί από τη φύση. Σε όλο τον κόσμο, από ερείπια ναών που έχουν κατακλυστεί από ρίζες δέντρων, μέχρι πρώην εμπόλεμες ζώνες που σφύζουν από νέα οικοσυστήματα, υπάρχουν εντυπωσιακά παραδείγματα της φύσης που αποδεικνύουν ότι όταν οι άνθρωποι απομακρύνονται, η άγρια ζωή έχει την ευκαιρία να επιστρέψει.
Ta Prohm, Καμπότζη
Χρησιμοποιήθηκε ως σκηνικό στην ταινία «Lara Croft: Tomb Raider» της Αντζελίνα Τζολί το 2001 και ο ναός αυτός βρίσκεται ανατολικά του Angkor Thom, αρχαίας πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας των Χμερ.
Χτίστηκε στα τέλη του 12ου αιώνα ως βουδιστικό μοναστήρι και πανεπιστήμιο, πάνω από 12.500 άνθρωποι ζούσαν γύρω από το ναό και τον εξυπηρετούσαν, ενώ άλλοι 80.000 ζούσαν στα γειτονικά χωριά. Ο ναός και οι γύρω δασικές περιοχές εγκαταλείφθηκαν τρεις αιώνες αργότερα, όταν ο βασιλιάς μετέφερε την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας μακριά από το Άνγκορ.
Έκτοτε, ο ναός έχει μείνει σε μεγάλο βαθμό ανέγγιχτος, επιτρέποντας στα δέντρα να αναπτυχθούν σε όλο το συγκρότημα, με πιο διάσημα τα γιγαντιαία δέντρα συκιάς, μπανγιάν και καπόκ, οι ρίζες των οποίων περιβάλλουν τους τοίχους του ναού και δεσπόζουν πάνω από τους επισκέπτες.
Σύμφωνα με την παγκόσμια περιβαλλοντική ομάδα Wildlife Alliance, τα ζώα ευδοκιμούσαν στα δάση που περιβάλλουν την Άνγκορ, πριν το υπερκυνήγι και το παράνομο εμπόριο τον περασμένο αιώνα μειώσουν σοβαρά τους πληθυσμούς, αφήνοντας πίσω μόνο μικρούς αριθμούς κοινών ειδών, όπως τα ελάφια muntjac, τα αγριογούρουνα και οι γάτες – λεοπάρδαλη.
Ως απάντηση, η Wildlife Alliance, μαζί με κυβερνητικούς φορείς της Καμπότζης, επανέφερε από το 2013 μια σειρά από ζώα στο Άνγκορ, συμπεριλαμβανομένων των πιλονοειδών γίββων, των αργυροειδών λαγγούρων, των βίδρων με λεία επίστρωση, των κεράτινων (βούκεροι) και των απειλούμενων με εξαφάνιση πράσινων παπαγάλων.
Houtouwan, νησί Shengshan, Κίνα
Κάποτε φιλοξενούσε πληθυσμό άνω των 3.000 κατοίκων, αλλά η απομακρυσμένη θέση του, πάνω από πέντε ώρες ταξίδι από την ηπειρωτική χώρα, καθιστούσε δύσκολη την πρόσβαση στην εκπαίδευση, τις θέσεις εργασίας και τα τρόφιμα. Οι άνθρωποι άρχισαν να μετακομίζουν τη δεκαετία του 1990 και μέχρι το 2002 το χωριό είχε εγκαταλειφθεί εντελώς.
Κάποτε ένα πολυσύχναστο ψαροχώρι, το Houtouwan στο νησί Shengshan, μέρος του αρχιπελάγους Zhoushan, μοιάζει τώρα με μια μετα-αποκαλυπτική πόλη-φάντασμα.
Παλιά, φιλοξενούσε πληθυσμό άνω των 3.000 κατοίκων, αλλά η απομακρυσμένη του θέση, πάνω από πέντε ώρες ταξίδι προς την ηπειρωτική χώρα, καθιστούσε δύσκολη την πρόσβαση στην εκπαίδευση, τις θέσεις εργασίας και τα τρόφιμα. Οι άνθρωποι άρχισαν να μετακομίζουν τη δεκαετία του 1990 και μέχρι το 2002, το χωριό είχε εγκαταλειφθεί εντελώς.
Οι δεκαετίες της αχρηστίας επέτρεψαν στη φύση να ανακτήσει τη γη, με πλούσια πράσινα αναρριχώμενα φυτά να καλύπτουν ό,τι είχε μείνει πίσω.
Σήμερα, το χωριό είναι ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός, υποδεχόμενο πάνω από 90.000 επισκέπτες το 2021.
Κοιλάδα Mangapurua, Νέα Ζηλανδία
Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, γη στην κοιλάδα Mangapurua στο Βόρειο Νησί της Νέας Ζηλανδίας προσφέρθηκε σε στρατιώτες που επέστρεφαν από τη στρατιωτική τους θητεία. Ο οικισμός άνοιξε το 1919 και στο απόγειό του, σχεδόν 40 στρατιώτες και οι οικογένειές τους προσπάθησαν να ζήσουν στη γη.
Όμως, η απομόνωση της κοιλάδας και τα φτωχά καλλιεργήσιμα εδάφη σήμαιναν ότι στα μέσα της δεκαετίας του 1940 εγκαταλείφθηκε εντελώς, επιτρέποντας στο δάσος να αναπτυχθεί ξανά και στα ντόπια ζώα να επιστρέψουν.
Τώρα, το μόνο που απομένει ως απόδειξη του οικισμού είναι η τσιμεντένια «Γέφυρα στο πουθενά», που δεν οδηγεί πουθενά εκτός από την άγρια φύση. Όλα τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένων των σπιτιών, των αγροκτημάτων και του δρόμου Mangapurua, έχουν ανακτηθεί από το δάσος και αποτελούν μέρος του Εθνικού Πάρκου Whanganui.
Το ευρύτερο Εθνικό Πάρκο Whanganui φιλοξενεί τον μεγαλύτερο πληθυσμό καφέ ακτινιδίου του Βόρειου Νησιού της Νέας Ζηλανδίας και υποστηρίζει μια σειρά ειδών πουλιών, όπως γκρίζα σφυριχτάρια, κοκκινολαίμηδες, αργυροπερίστερα και καμπανούλες. Ο ποταμός Whanganui φιλοξενεί 18 είδη ψαριών, μεταξύ των οποίων χέλια και καραβίδες γλυκού νερού.
Ατμόπλοιο Yongala, Αυστραλία
Μετά από περισσότερο από έναν αιώνα στο βυθό της θάλασσας, το μεγαλύτερο και πιο άθικτο ναυάγιο της Αυστραλίας, το ατμόπλοιο Yongala, έχει μετατραπεί σε οικοσύστημα, αποτελώντας βιότοπο για μερικά από τα πιο υπέροχα είδη πανίδας του ωκεανού.
Το 1911, ένα χρόνο πριν από τον απόπλου του Τιτανικού, ο κυκλώνας Yasi βύθισε το ατμόπλοιο Yongala στο θαλάσσιο πάρκο Great Barrier Reef, με αποτέλεσμα να χαθούν στη θάλασσα και οι 122 επιβάτες και το πλήρωμα. Ήταν μια από τις πιο τραγικές ναυτικές καταστροφές στην ιστορία της Αυστραλίας, και μετά από μια αρχική επταήμερη έρευνα που κατέληξε στο κενό, το πλοίο έμεινε ανεξερεύνητο μέχρι να εντοπιστεί το 1958.
Σήμερα, τα απομεινάρια του ναυαγίου μήκους 109 μέτρων είναι καλυμμένα με έντονα χρωματιστά κοράλλια και φιλοξενούν εκατοντάδες διαφορετικά είδη, από χελώνες καρέτα-καρέτα μέχρι καρχαρίες-ταύρους και σμέρνες.
Νησί των Φιδιών, Βραζιλία
Βρίσκεται στα ανοικτά των ακτών του Σάο Πάολο στη νοτιοανατολική Βραζιλία και είναι ένα νησί που περιβάλλεται από βράχους και καλύπτεται από χαμηλά τροπικά δάση και λιβάδια. Αλλά αν νομίζετε ότι ακούγεται σαν ιδανικός προορισμός διακοπών, η τοπική άγρια ζωή μπορεί να σας αλλάξει γνώμη.
Αν και μικρό, το Ilha da Queimada Grande φιλοξενεί την υψηλότερη συγκέντρωση χρυσών φιδιών με λόγχη στον κόσμο, τα οποία υπολογίζονται σε περίπου 2.000, γεγονός που του χάρισε το παρατσούκλι «Νησί των Φιδιών».
Εκτός από τα φίδια, η πανίδα του νησιού περιλαμβάνει νυχτερίδες, σαύρες, καθώς και πολλά μεταναστευτικά πουλιά και θαλασσοπούλια, όπως ο καφετί μπούφος, που επισκέπτονται το νησί.
Ο Marcio Martins, καθηγητής Οικολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο, δήλωσε στο CNN ότι το νησί αποτελούσε κάποτε μέρος της υφαλοκρηπίδας της Βραζιλίας, αλλά η πτώση και η άνοδος της στάθμης της θάλασσας προκάλεσαν την πλήρη απομόνωσή του από το θαλασσινό νερό πριν από περίπου 11.000 χρόνια. Μη μπορώντας να φύγει, η χρυσή λαγγόνα (είδος πτηνού) προσαρμόστηκε στις τοπικές συνθήκες.
Στις αρχές του 20ού αιώνα, το νησί κατοικούνταν από τρεις ή τέσσερις φρουρούς του φάρου και ναυτικούς, αλλά έχει εγκαταλειφθεί από τη δεκαετία του 1920.
Σήμερα, ανήκει στην κυβέρνηση της Βραζιλίας και αποτελεί προστατευόμενη περιοχή σχετικού οικολογικού ενδιαφέροντος. Για τη διατήρηση του οικοσυστήματός του και την προστασία των ανθρώπων, είναι παράνομη η επίσκεψη στο νησί χωρίς άδεια.
Έχοντας επισκεφθεί και μείνει στο νησί για έρευνα κατά τις δεκαετίες του ’90 και του 2000, ο Martins περιγράφει το νησί ως «βιολογικό θησαυρό».
Αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη, Κορέα
Εβδομήντα χρόνια από το τέλος του πολέμου της Κορέας, η αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη (DMZ) μήκους 257 χιλιομέτρων που χωρίζει τη Βόρεια και τη Νότια Κορέα παραμένει μια ζώνη χωρίς κανέναν.
Κάποτε ήταν κέντρο συγκρούσεων και εξακολουθεί να είναι γεμάτη από ακατοίκητα χωριά και στρατιωτικό υλικό, όμως η έλλειψη ανθρώπινης παρέμβασης επέτρεψε στη γη να γίνει σιγά-σιγά καταφύγιο άγριας ζωής.
Η περιοχή αποτελεί πλέον ένα ακμάζον σπίτι για πάνω από 6.000 είδη φυτών και ζώων. Από τα 267 απειλούμενα είδη της Κορέας, το 38% ζει στην DMZ, σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Οικολογίας.
Σε αυτά περιλαμβάνονται η μογγολική σαύρα δρομέας, η οποία ζει στις αμμοθίνες και κάτω από τους βράχους, οι βίδρες που κολυμπούν κατά μήκος του ποταμού που διασχίζει τη Βόρεια και τη Νότια Κορέα, απειλούμενα ελάφια και η πέστροφα Μαντζουρίας, η οποία έχει το μεγαλύτερο βιότοπό της εκεί.
Από το 2019, έχουν ανοίξει 11 μονοπάτια πεζοπορίας για την ειρήνη, μήκους ενός έως και 5 χιλιομέτρων, κατά μήκος της DMZ, ως ένας τρόπος για να «επιστρέψει στους ανθρώπους».
Al Madam Village, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα
Όταν φαντάζεστε τη φύση να κυριαρχεί, το πράσινο είναι πιθανώς το πρώτο χρώμα που σκέφτεστε. Αλλά στο χωριό Αλ Μαντάμ, η φύση έχει κίτρινο χρώμα.
Σε απόσταση 70 χιλιομέτρων από την πόλη του Ντουμπάι, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Al Madam είναι μια μίνι πόλη-φάντασμα, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει γίνει κάτι σαν τουριστικό αξιοθέατο.
Διαθέτοντας δύο σειρές επιπλωμένων σπιτιών και ένα κομψό τζαμί, η πόλη μοιάζει σαν να εγκαταλείφθηκε βιαστικά, αφήνοντας πίσω της οικισμούς που τώρα διεκδικούνται από την έρημο.
Αν και μεγάλο μέρος της ιστορίας της καλύπτεται από μυστήριο, σύμφωνα με αναφορές των μέσων ενημέρωσης το χωριό χτίστηκε τη δεκαετία του 1970 ως μέρος ενός δημόσιου προγράμματος στέγασης για τους Βεδουίνους, μια ομάδα αυτόχθονων αραβικών φυλών που ιστορικά κατοικούσαν σε περιοχές της ερήμου. Πριν εγκαταλειφθεί μόλις δύο δεκαετίες αργότερα, το χωριό φέρεται να φιλοξενούσε περίπου 100 άτομα.
Δεν υπάρχει οριστική απάντηση στο γιατί το χωριό εγκαταλείφθηκε, αλλά οι ερευνητές επισημαίνουν την άνοδο πόλεων όπως το Ντουμπάι και η Sharjah, όπου οι άνθρωποι πήγαν σε αναζήτηση καλύτερων ευκαιριών και ευκολότερων συνθηκών διαβίωσης.
Τώρα, τα κάποτε αγαπημένα κτίρια εξαφανίζονται σιγά-σιγά κάτω από την ανελέητη άγρια φύση.
Φουκουσίμα, Ιαπωνία
Ο μεγάλος σεισμός της Ανατολικής Ιαπωνίας και το επακόλουθο τσουνάμι το 2011 προκάλεσαν τη δεύτερη χειρότερη πυρηνική καταστροφή στον κόσμο, στο εργοστάσιο της Φουκουσίμα στη βόρεια Ιαπωνία.
Τις ημέρες που ακολούθησαν, η ιαπωνική κυβέρνηση δημιούργησε τη ζώνη αποκλεισμού της Φουκουσίμα μήκους 20 χιλιομέτρων και περισσότεροι από 150.000 κάτοικοι αναγκάστηκαν να εκκενώσουν τα σπίτια τους. Έκτοτε, οι εντολές εκκένωσης αίρονται σταθερά και οι άνθρωποι ενθαρρύνονται να επιστρέψουν σε ορισμένες πόλεις και χωριά. Αλλά ορισμένες περιοχές παραμένουν εκτός ορίων για λόγους υγείας.
Και ενώ μπορεί να φαντάζεστε ότι οι ζώνες πυρηνικών καταστροφών είναι έρημοι χωρίς ζωή, οι έρευνες δείχνουν το αντίθετο. Ο James Beasley, καθηγητής δασολογίας και φυσικών πόρων στο Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια στις ΗΠΑ, δήλωσε σε ομιλία του στο TED το 2016 ότι υπήρχε μια «απίστευτη ποικιλομορφία ζώων» στη ζώνη αποκλεισμού, προσθέτοντας ότι ο πληθυσμός των αγριογούρουνων ήταν τόσο μεγάλος που «κατέστη αναγκαίο να ελεγχθούν οι πληθυσμοί τους σε τμήματα της ζώνης».
Άλλα ζώα που έχουν ευδοκιμήσει στην περιοχή είναι οι ιαπωνικοί μακάκοι, τα κοινά ρακούν – σκυλιά, τα ιαπωνικά serow (άγριο ζώο) και οι κόκκινες αλεπούδες.
Σεντ Κίλντα, Σκωτία
Πάνω από 60 χιλιόμετρα δυτικά των Outer Hebrides, στη βορειοδυτική ακτή της Σκωτίας, βρίσκεται το πιο απομακρυσμένο τμήμα των Βρετανικών Νήσων. Από τους γιγάντιους βράχους και τις εξαιρετικές θαλάσσιες στοίβες μέχρι τα καθαρά νερά και τις βυθισμένες σπηλιές, το αρχιπέλαγος των νησιών St. Kilda είναι μια εντυπωσιακή φυσική ομορφιά.
Για καιρό φιλοξενούσε έναν κυμαινόμενο πληθυσμό κατοίκων, αλλά το 1930, μετά από ελλείψεις τροφίμων, κατάλληλης πρόσβασης σε ιατρική περίθαλψη και μείωση του πληθυσμού, οι εναπομείναντες 36 κάτοικοι του νησιού ζήτησαν να μετεγκατασταθούν στην ηπειρωτική χώρα.
Χωρίς ανθρώπινη δραστηριότητα, το St. Kilda έχει γίνει ένα hotspot άγριας ζωής και μέρος οικολογικού ενδιαφέροντος, που φιλοξενεί σχεδόν 1 εκατομμύριο θαλασσοπούλια, συμπεριλαμβανομένης της μεγαλύτερης αποικίας του Ηνωμένου Βασιλείου από κουκουβάγιες του Ατλαντικού.
Τα νησιά, που αποτελούνται από τα Hirta, Boreray, Dun και Soay, είναι πλέον καταφύγια άγριας ζωής, με καθεστώς Μνημείου Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Το νησί Boreray, και οι γύρω θαλάσσιοι βράχοι, φιλοξενούν τη μεγαλύτερη αποικία γλαρόνιας στον κόσμο, ενώ όλα τα πρόβατα Soay στον κόσμο προέρχονται από αυτά που βρίσκονται στο νησί Soay.
Οχυρό Stack Rock, Ουαλία
Στα ανοικτά των ακτών του Pembrokeshire, στη δυτική Ουαλία, βρίσκεται μια χρονοκάψουλα με τη μορφή ενός εγκαταλελειμμένου οχυρού στο νησί.
Χτισμένο τη δεκαετία του 1850 για να προστατεύσει από μια εισβολή από τη θάλασσα, το οχυρό Stack Rock αρχικά στέγαζε αρκετά πυροβόλα, στρατεύματα και αξιωματικούς, αλλά η χρήση του μειώθηκε με την πάροδο των ετών. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου επανδρώθηκε από μικρό αριθμό στρατιωτών και τελικά αφοπλίστηκε το 1929.
Από τότε που παρέμεινε ανέγγιχτο για σχεδόν 100 χρόνια, στο φρούριο έχουν σιγά-σιγά κυριαρχήσει η χλωρίδα και η πανίδα.
Ο νέος θεματοφύλακας του οχυρού, Νίκολας Μιούλερ, διευθυντής της εταιρείας κοινοτικού ενδιαφέροντος Anoniiem, η οποία αγόρασε το οχυρό και σχεδιάζει να το διατηρήσει ως «ζωντανό ερείπιο», δήλωσε στο CNN ότι εκεί φυτρώνουν φυτά φουντουκιάς, ενώ κοινά είναι και τα θαλασσοπούλια, συμπεριλαμβανομένων τουλάχιστον τριών τύπων γλάρων με πληθυσμούς μεταξύ 300 και 500.
Στους τακτικούς επισκέπτες του φρουρίου περιλαμβάνονται και μερικές γκρίζες φώκιες, ενώ μεγάλοι μαύροι κορμοράνοι έχουν δημιουργήσει μια αποικία και συχνά μπορούν να εντοπιστούν να κάθονται με τα φτερά τους απλωμένα.
πηγη:scinews.